Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Wschodnia ścieżka do nieba” to przewodnik po samorozwoju, który łączy nauki chrześcijaństwa i buddyzmu, oferując praktyczny wgląd w stosowanie złotej zasady i kultywowanie pozytywnych działań w życiu. Podczas gdy wielu czytelników uważa go za inspirujący i głęboki, niektórzy krytykują go za brak głębi i oferowanie niejasnych porad.
Zalety:Czytelnicy chwalą książkę za prosty i zwięzły styl pisania, głębokie nauki i praktyczne zastosowanie nauk Chrystusa. Jest uważana za inspirującą, zdolną do zmiany życia i zapewniającą unikalne spojrzenie na relacje międzyludzkie przez pryzmat złotej zasady.
Wady:Krytycy twierdzą, że książce brakuje treści, oferując niejasne i puszyste porady bez praktycznych wskazówek. Niektórzy uważają ją za powtarzalną i uproszczoną, utożsamiając ją z psychobełkotem i wyrażając rozczarowanie brakiem konkretnych definicji i praktycznych spostrzeżeń, szczególnie w odniesieniu do pojęć takich jak miłość.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Eastern Path to Heaven: A Guide to Happiness from the Teachings of Jesus in Tibet
Zawartość książki:
Gesze Michael Roach i Christie McNally przez ostatnie dziesięć lat wspólnie badali starożytne miasta, rzadkie manuskrypty i tradycje ustne Indii i Tybetu, które świadczą o naukach Tomasza - ucznia, którego Jezus wysłał na wschód.
Wschodnia ścieżka do nieba przedstawia wielkie idee, które dotarły do tych krajów za pośrednictwem Tomasza i opisuje, w jaki sposób możemy wykorzystać autentyczne chrześcijańskie nauki starożytnej Azji, aby osiągnąć sześć celów życiowych: zdrowie fizyczne; bezpieczeństwo finansowe; miłość; szczęście; wolność od starzenia się i śmierci; oraz spełnienie w służbie innym. Krótkie, przystępne rozdziały otwierają się cytatem Jezusa z Nowego Testamentu, który mówi o osiągnięciu sześciu celów zgodnie z mądrością wschodniej części rodziny chrześcijańskiej.
Krótkie streszczenia historyczne pokazują, w jaki sposób nauki Jezusa dotarły do Indii wraz z Tomaszem, podróżując szlakami wytyczonymi przez Aleksandra Wielkiego, a następnie dotarły do Tybetu. Szkice te wykorzystują informacje z syryjskich, koptyjskich, greckich, tybetańskich i sanskryckich manuskryptów, często tłumaczonych przez autorów po raz pierwszy.
