Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje dogłębną eksplorację relacji między kanadyjską artystką Emily Carr i jej małpą, Woo, podkreślając emocjonalną złożoność więzi między człowiekiem a zwierzęciem. Porusza trudne tematy dotyczące niewoli i zrozumienia tych powiązań.
Zalety:Narracja jest wciągająca, dobrze zbadana i przedstawia ciepły, ale bezkompromisowy portret Emily Carr i jej relacji z Woo. Czytelnicy zyskują wgląd w wpływ środowiska na Carr i emocjonalną dynamikę związaną z trzymaniem dzikich zwierząt.
Wady:Niektórzy czytelnicy mogą mieć trudności z eksploracją etycznych implikacji trzymania dzikich zwierząt, ponieważ książka stawia trudne pytania bez dostarczania jasnych odpowiedzi. Smutne elementy tej historii mogą być również trudne do przetworzenia dla niektórych.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Woo, the Monkey Who Inspired Emily Carr: A Biography
Zawartość książki:
Chociaż Emily Carr jest obecnie uważana za kanadyjską legendę, najtrwalszym obrazem jest jej pchanie starego, zniszczonego wózka do centrum Victorii, załadowanego psami, kotami, ptakami - i małpą. Woo, jawajski makak, którego Carr adoptowała w 1923 roku, stał się nierozerwalnie związany z Carr w popularnej wyobraźni. Ale co więcej, w swoim krótkim życiu Woo stała się równie związana z życiem i sztuką Carra.
Urodzona w ściśle religijnej rodzinie, Carr nigdy nie była w stanie pogodzić swojej dzikiej i namiętnej natury z tłumiącymi obyczajami zamożnego wiktoriańskiego społeczeństwa, w którym się wychowała. Z biegiem lat coraz częściej zwracała się do towarzystwa zwierząt, aby znaleźć miłość i zaufanie, których brakowało jej w relacjach międzyludzkich. Po drugiej stronie świata, w indonezyjskiej lagunie w dżungli, Woo (podobnie jak Carr) została rozstana z matką w młodym wieku. Malutka małpka o "zielono-brązowym" futrze i przenikliwych złotych oczach została następnie przetransportowana na drugi koniec świata. Kiedy Carr zauważyła Woo w sklepie zoologicznym, rozpoznała w niej pokrewną duszę i zabrała ją do domu.
Woo był dla Carr wieloma rzeczami - zastępczą córką, odbiciem jej samej, kawałkiem dzikiej przyrody w jej pensjonacie w centrum Victorii. Witając psotnego Woo w swoim życiu, Carr powitała również wolność, która pozwoliła na pełny rozkwit artystycznej ekspresji i dała Kanadzie i światu wielką sztukę, niespotykaną wcześniej ani później. Jednak pomimo wyraźnej miłości Carr do Woo, jej chaotyczne życie nie zawsze pozwalało Carr odpowiednio się nią opiekować. Tragicznie, po tym jak Carr trafiła do szpitala z powodu niewydolności serca, zaaranżowała wysłanie Woo do zoo w Stanley Park. Pozbawiona Carr, Woo zmarła samotnie w klatce zaledwie rok później.
Hayter-Menzies podchodzi do swojego tematu ze współczesnej perspektywy na temat sprowadzania dzikich zwierząt do niewoli, pozostając jednocześnie empatycznym wobec wyjątkowej relacji między artystą a małpą.
