Wołanie wrony

Opinie czytelników

Książka oferuje unikalną eksplorację żałoby, wykorzystując wrony jako potężną metaforę do refleksji zarówno nad osobistą stratą, jak i szerszymi kwestiami społecznymi. To poetycki hołd, który rezonuje z wieloma czytelnikami, skłaniając ich do refleksji nad własnymi doświadczeniami z żałobą.

⬤ Ciekawe użycie słów i metafor
⬤ sugestywna poezja
⬤ skłania do głębokiej refleksji nad osobistą i społeczną żałobą
⬤ można przeczytać za jednym razem
⬤ zapewnia unikalne spojrzenie na stratę.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać tematykę żałoby i ciemności za przytłaczającą; metafora wron może nie trafić do każdego.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Crow Call

Zawartość książki:

Wiersze te, będące zarówno pomnikiem, jak i wezwaniem do świadomości, powstały w odpowiedzi na śmierć przyjaciela. Buddy Gray, oddolny aktywista i współzałożyciel National Coalition for the Homeless, został zastrzelony przez byłego klienta dziesięć lat temu w Cincinnati. Wciąż pozostaje wiele pytań dotyczących zabójstwa tego człowieka, które wywołało marsz żałobny ponad dwóch tysięcy żałobników ulicami miasta. Niektóre z wierszy dotyczą bezpośrednio Graya i jego morderstwa, podczas gdy inne podążają w różnych kierunkach: o naturze żałoby, ubóstwa i środowiska; o bezdomności i jej wpływie na ducha; o poświęceniu; i o tworzeniu wspólnego głosu.

W swojej inwokacji poeta wzywa duchy bohaterów i artystów, którzy za nimi stoją.

Debs i Tubman, King i Neruda.

Whitmana, Lorki i Florence Reece.

Wzywam Toma McGratha i Joe Hilla.

William Blake i ciotka Molly Jackson.

Echa ich głosów, a także Tennysona, Vallejo, Ginsberga i Dickinson, słychać w całej książce. Przeplatając je wszystkie, napotykamy parę czujnych wron, chór korwinów zapowiadający każdą sekcję utworu. Crow Call można odczytywać zarówno jako medytację nad niesprawiedliwością, jak i rozbudowaną elegię w tradycji „In Memoriam”, „When Lilacs Last in the Dooryard Bloomed” i „Kaddish”. Niezależnie od tego, jak się ją czyta, porusza serce.