Wojownicy bez brody

Opinie czytelników

Wojownicy bez brody to przejmująca powieść o II wojnie światowej, która opisuje przemianę osiemnastoletniego szeregowca Everetta Hackermeyera z naiwnego zastępcy bojowego w doświadczonego żołnierza pośród okropieństw wojny. Narracja zagłębia się w tematy strachu, przetrwania i psychologicznego żniwa walki, jednocześnie badając relacje między żołnierzami. Książka równoważy realizm z emocjonalną głębią, oferując porywający portret życia młodych mężczyzn w bitwie.

Żywy i realistyczny obraz walki, głębia emocjonalna, doskonały rozwój postaci, wnikliwe przedstawienie psychologii żołnierzy i mocny styl pisania. Oddaje horror wojny bez gloryfikacji i zapewnia zrozumiały wgląd w doświadczenia młodych żołnierzy.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że narracja zawiera powtarzające się elementy, co może prowadzić do braku głębi w eksploracji postaci drugoplanowych. Niektóre wyrażenia mogą kolidować z oczekiwaniami opartymi na innych klasycznych dziełach literatury wojennej.

(na podstawie 48 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Beardless Warriors

Zawartość książki:

W 1944 roku, na długo przed napisaniem takich klasycznych powieści jak "Jestem legendą" i "Co może się przyśnić", autor Richard Matheson służył jako osiemnastoletni żołnierz zastępczy w 87. dywizji podczas drugiej części wojny w Europie. Jego służba tam zainspirowała tę uznaną powieść, The Beardless Warriors, o grupie równie młodych i niedoświadczonych żołnierzy rzuconych w wir walki.

Wojownicy bez brody to oddział nastoletnich amerykańskich piechurów walczących w Niemczech w ostatnich tygodniach wojny. Pod ostrzałem i ponad ich głowami, młodzi mężczyźni o świeżych twarzach muszą szybko dorosnąć, jeśli kiedykolwiek mają nadzieję na powrót do domu.

Everett Hackermeyer jest najnowszym żołnierzem, który dołączył do oddziału, Hack, niespokojny młodzieniec z piekielnej rodziny, staje w obliczu nowego rodzaju piekła na linii frontu, tylko po to, by odkryć ukryte rezerwy, o których istnieniu nigdy nie wiedział. Jak na ironię, zaczyna doceniać własne życie dopiero wtedy, gdy ma realną szansę je stracić.