Wojna 2.0: Nieregularne działania wojenne w erze informacji

Opinie czytelników

Książka „Wojna 2.0: Irregular Warfare in the Information Age” autorstwa Thomasa Rida i Marca Heckera analizuje, w jaki sposób zarówno regularne siły zbrojne, jak i grupy powstańcze wykorzystują nowoczesne technologie informacyjne do swoich celów. Omawia, w jaki sposób zmniejszone koszty i zasoby takich technologii pozwalają siłom nieregularnym działać bardziej efektywnie, jednocześnie umożliwiając siłom rządowym lepszą kontrolę i zaangażowanie ludności. Książka analizuje różne studia przypadków z krajów takich jak USA i Izrael oraz porównuje strategie medialne różnych grup powstańczych.

Książka jest dobrze napisana i solidna analitycznie, zapewniając cenny wgląd w wykorzystanie technologii informatycznych we współczesnych konfliktach. Zawiera dogłębne analizy zarówno strategii rządowych, jak i powstańczych, dzięki czemu jest odpowiednia zarówno dla zwykłych czytelników, jak i profesjonalistów w tej dziedzinie.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać treść za złożoną lub gęstą, ponieważ zagłębia się ona w strategie i implikacje technologii informatycznych w działaniach wojennych. Ponadto skupienie się na niektórych krajach i grupach może ograniczyć możliwość uogólnienia.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

War 2.0: Irregular Warfare in the Information Age

Zawartość książki:

Po tym, jak wojsko amerykańskie - przekształcone w szczupłe, śmiercionośne, skomputeryzowane siły - upadło w Iraku po 2003 roku, powstało silne powstanie. Przeciwdziałanie powstaniu stało się społeczną formą wojny - w rzeczywistości armia amerykańska nazywa to „uzbrojoną pracą społeczną” - w której lokalna ludność była środkiem ciężkości, a opinia publiczna w kraju krytyczną podatnością.

Wojna 2. 0 śledzi kontrastujące ze sobą sposoby, w jakie powstańcy i kontrpowstańcy dostosowali nieregularny konflikt do nowych platform medialnych.

Analizuje politykę public affairs amerykańskich sił lądowych, armii brytyjskiej i Sił Obronnych Izraela. Następnie porównuje związane z mediami metody kontrrewolucyjne tych konwencjonalnych armii z metodami opracowanymi przez ich nieregularnych przeciwników, pokazując, w jaki sposób takie organizacje jak Al-Kaida, Talibowie i Hezbollah wykorzystują sieć nie tylko do reklamowania swoich programów politycznych i wpływania na opinię publiczną, ale także do mobilizowania zwolenników i wprowadzania w życie brutalnych idei.