Włoskie kości w śniegu: Pamiętnik w krótkich spodenkach

Opinie czytelników

Italian Bones in the Snow to pięknie napisany pamiętnik autorstwa Elainy Battista-Parsons, który łączy osobiste eseje i poezję, uchwycając jej włosko-amerykańską tożsamość i doświadczenia od dzieciństwa do dorosłości. Liryczna proza głęboko angażuje czytelników, wywołując nostalgię, humor i emocje, które rezonują z szeroką publicznością, niezależnie od pochodzenia kulturowego.

Styl pisania opisywany jest jako piękny, liryczny i wciągający, z powodzeniem łączący prozę i poezję. Autor przedstawia żywe obrazy, emocjonalną szczerość i poczucie nostalgii, które rezonują z wieloma czytelnikami. Wspomnienia te, szczególnie dla osób o włosko-amerykańskim pochodzeniu, zachęcają do refleksji nad osobistymi doświadczeniami. Książka wywołuje również radość i śmiech, dzięki czemu jest przyjemną lekturą.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać mieszankę esejów i poezji za niekonwencjonalną, potencjalnie prowadzącą do chaotycznej lektury. Kilku recenzentów wspomniało, że skupienie się na konkretnych elementach kulturowych może ograniczyć atrakcyjność książki dla osób niezaznajomionych z kulturą włosko-amerykańską, choć wielu z nich uznało ją za przydatną.

(na podstawie 25 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Italian Bones in the Snow: A Memoir in Shorts

Zawartość książki:

Włoskie kobiety nie zawsze mówią rękami i gotują z serem. Używają też oczu, nóg i świeżej pietruszki. Ścigają się po kuchni, wykonują kilka zadań jednocześnie i wstają po upadku. Do tego dochodzi zamiłowanie do cichej energii, kolorów i muzyki wszystkich gatunków odtwarzanej przez duże głośniki w salonie w 1984 roku.

Ale dorastanie jako włosko-amerykańska dziewczyna to nie zawsze pieczone ziti i głośne krzyki udramatyzowane na dużym ekranie. W Italian Bones in the Snow Elaina Battista-Parsons rzuca światło na wyczuwalną duchowość, cichą adorację natury i nawyk mówienia - zwłaszcza gdy jest to modelowane i uważane za umiejętność przetrwania. Odkrywa ludzi i miejsca w swoim życiu, które przylgnęły do jej duszy jak wosk do świecy. Celebruje popkulturę, cmentarze, swoje buty i nostalgię za latami 80-tymi. Przełączając się między prozą a wierszem, przedstawia prawdziwe historie o swoim związku z katolicyzmem, zimową pogodą, zdrowiem psychicznym i mężczyznami przez całe życie.

Liryczne, przejmujące i surowe, te krótkie wspomnienia są ozdobione niepowstrzymanymi siłami natury zwanymi babciami, matkami i ciotkami. Zanim przewrócisz ostatnią stronę, nie tylko lepiej poznasz Elainę, ale także samego siebie.