Home Visit
Kolekcja poezji Michała Rubina.
10/15/2023.
"Z patio w Karolinie Południowej oglądam wiadomości z mojego drugiego domu, Izraela, licząc zabitych po siedmiu dniach wojny, która zalewa domy, ulice... całą ziemię, którą moje stopy znały tak dobrze, i ziemię naszych sąsiadów, gdzie moje stopy nie podróżowały.
Wiersze w tym zbiorze powstawały w ciągu ostatnich kilku lat i w żaden sposób nie są aktualnym zapisem wydarzeń rozgrywających się między Izraelem a Palestyną. Są jedynie moją refleksją i wyrazem mojej własnej walki między przywiązaniem do Izraela, domu mojego dzieciństwa, a bólem serca z powodu izraelskiej polityki w odniesieniu do narodu palestyńskiego. Przez długi czas byłem rozdarty między opuszczeniem Izraela a kochaniem go, jednocześnie stawiając czoła prawdzie i oszustwom w opowiadaniu o jego współczesnej historii. Wiersze tworzą opowieść o znalezieniu schronienia i domu dla jednego narodu.
Narodów, jednocześnie tracąc schronienie i domy dla innych narodów.
Dziś, gdy piszę ten tekst, mapa moich zapasów jest wyświetlana w każdym serwisie informacyjnym, w mediach społecznościowych i na twarzach moich przyjaciół i rodziny. Wspominam swoje dziecięce lęki przed wyimaginowanymi okrucieństwami wojny, kiedy jako dwunastolatek siedziałem w schronie przeciwbombowym z matką i sąsiadami. Później w ciągu dnia stawiam czoła moim bardzo dorosłym lękom przed antysemityzmem, przeplatanym wstydem i bólem z powodu zachowania mojego kraju na okupowanych terytoriach palestyńskich. Obawy nie są już malowane w stonowanych, ostrożnych kolorach, ale w jaskrawym, odważnym okrucieństwie. Wizje okrucieństw, które były lękami dwunastolatka, nie są już wyimaginowanymi lękami, ale rzeczywistością okrucieństwa, w którym toną moi ludzie i nasi sąsiedzi. Moje.
Wiersze są opowieścią o moim małym zakątku tej historii dwóch narodów, które zgubiły drogę i nadal wędrują po pustyni.
Ludzkie cienie. Obyśmy znaleźli sposób na dostrzeżenie człowieczeństwa w sobie nawzajem".