Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka Maggie Anderson „Windfall: New and Selected Poems” jest recenzowana jako mistrzowski zbiór poezji, który ukazuje jej wrażliwość, współczucie i głębokie zrozumienie ludzkich emocji. Wiersze porównywane są do drogocennych klejnotów, co odzwierciedla ich zróżnicowany styl i tematykę. Chociaż niektóre wiersze są trudne do zrozumienia, zwłaszcza dla czytelników bez akademickiego wykształcenia poetyckiego, wysiłek włożony w ich zrozumienie jest postrzegany jako satysfakcjonujący. Zbiór jest chwalony za wdzięk, intymność i zdolność do przekazywania głębokiego poczucia miejsca.
Zalety:⬤ Oszałamiająca kolekcja z mistrzowską znajomością języka
⬤ wrażliwe i pełne współczucia pisanie
⬤ niektóre wiersze są głęboko poruszające i wpływowe, szczególnie „Heart Fire”
⬤ wyjątkowy głos autora dodaje głębi lirycznej jakości wersów
⬤ doskonałe do zrozumienia emocji i krajobrazów w poezji.
Wady:⬤ Niektóre wiersze mogą być trudne do zrozumienia dla czytelników bez silnego zaplecza w poezji
⬤ konkretne odniesienia do roślin i doświadczeń mogą wydawać się niedostępne dla niektórych
⬤ wymaga wysiłku, aby w pełni docenić i zrozumieć bardziej złożone utwory.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Windfall: New and Selected Poems
Zawartość książki:
"Windfall" zawiera wiersze z trzech poprzednich książek Maggie Anderson, a także obszerny wybór nowych utworów. W tym zbiorze możemy zobaczyć ponad dwie dekady rozwoju poetki pamiętnej z jasności, siły i pilności jej głosu.
Wiersze Anderson wiążą język, historię i grupę rzeczy, a ona jest zarówno w domu, jak i obcokrajowcem w miejscach, które przywołuje. Każde miejsce w tych wierszach wydaje się możliwe do zamieszkania, a jednak napięcia tych zwodniczo spokojnych wierszy rozwijają się z wyraźnej niechęci lub niezdolności poetki do siedzenia w miejscu. Maggie Anderson pisze z głębokiego żalu za polityczną utratą pracy i pieniędzy, życia i zdrowia oraz domu w naszych niebezpiecznych czasach.
Pamięta i jest świadkiem, a także wymownie mówi o naszym prywatnym smutku - utracie rodziny, witalności i jaźni. Te wiersze nie krzyczą, słuchamy ich jak szeptu w ciemności.
Kontrapunktem dla smutku w tych wierszach jest złożona i często radosna muzyka, a także cierpki, czasem autoironiczny humor, który ratuje dzieło przed powagą. Jej rytmy są różnorodne i skomplikowane, zręcznie przechodzą od skrzypiec do saksofonu, od fugi do bluesa.
"
