Will

Opinie czytelników

Pamiętnik Willa Selfa o uzależnieniu wywołuje szereg reakcji ze strony czytelników. Podczas gdy wielu docenia jego unikalny styl pisania i brutalną szczerość dotyczącą jego zmagań, inni uważają, że pisanie jest trudne do zaangażowania i zbyt pobłażliwe. Książka charakteryzuje się nielinearną narracją i użyciem brytyjskiego slangu, co może nie odpowiadać wszystkim czytelnikom.

⬤ Brutalnie szczery obraz uzależnienia i życiowych zmagań.
⬤ Unikalny styl pisania wyróżniający się kunsztem.
⬤ Oferuje głębię i wgląd w doświadczenia autora.
⬤ Wciągająca dla tych, których intrygują osobiste narracje o uzależnieniu.
⬤ Otrzymuje pochwały za walory literackie i poruszające portrety.

⬤ Styl pisania może być trudny do zrozumienia, szczególnie ze względu na częste używanie brytyjskiego slangu i nielinearną narrację.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że jest samolubny i zbyt długi.
⬤ Emocjonalna i narracyjna treść może wydawać się wąska lub powtarzalna dla czytelników zaznajomionych z pamiętnikami o uzależnieniach.
⬤ Niektórzy uważają, że skupienie się na transakcjach narkotykowych i uczuciach może odwracać uwagę od innych eksploracji postaci.

(na podstawie 20 opinii czytelników)

Zawartość książki:

„Mrocznie anielska proza... czyta się z przyjemnością, zwłaszcza ostatnia część przypomina Davida Fostera Wallace'a w jego najlepszym wydaniu” Alex Preston, Observer.

________________________________.

Hokejowa homilia matki Willa, Nie marnuj, nie chciej... syczy mu w uszach, gdy wściekle oscyluje w miejscu, wahając się na progu między sypialnią a umierającym... cały czas trzymając plastikową pijawkę strzykawki w zgięciu ramienia. Oscyluje wściekle, a gdy wciska tłok do domu jeszcze trochę... i więcej, słyszy to raz za razem: Waaaste nooot, waaant nooot... wdzierające się i wydzierające z niego, podczas gdy czerń roztacza się na obrzeżach jego wizji, a jego oklepane serce zaczyna wybijać dziwnie arytmiczne rytmy perkusji - nawet uderzając od czasu do czasu w jego rezonującą klatkę piersiową. Czeka, sparaliżowany, świadomy, że gdyby po prostu wcisnął kciuk do domu, byłaby to kreskówkowa śmierć: To wszystko ludzie! ponieważ otwór zamyka się na zawsze.

________________________________________.

„Pisarstwo Selfa ma tę samą prędkość koloru, złośliwą komedię, co jego najlepsze powieści” Evening Standard.

„Odświeżająca... Self nigdy nie jest szczęśliwszy niż wtedy, gdy bawi się w głębi lądu między szczerością a performatywną, mrugającą hiperbolą” TLS.