Victorian Empiricism
Empiryzm, jedno ze słów-kluczy Raymonda Williama, krąży we współczesnej myśli i krytyce wyłącznie jako termin potępienia, synonim fałszywego obiektywizmu lub pozytywizmu. Jednak rzadko, jeśli w ogóle, ma to filozoficzne implikacje.
Dr Johnson, należy przypomnieć, kopnął kamień właśnie po to, by obnażyć barokowe fałszerstwa zdrowego rozsądku empiryzmu. Starając się przywrócić historyczną głębię temu terminowi, niniejsza książka bada epistemologię w prozie narracyjnej pięciu pisarzy, Johna Ruskina, Alexandra Baina, G.H. Lewesa, Herberta Spencera i George'a Eliota, rozwijając pogląd, że rozkwit dziewiętnastowiecznej kultury naukowej nastąpił w czasie, gdy sam empiryzm krytycznie demontował wszelkie takie naiwne reprezentacjonizmy.
Dr Garratt argumentuje, że w latach sześćdziesiątych XIX wieku empiryzm był zarówno dominującym językiem kulturowym, jak i refleksyjną teorią epistemiczną, tworząc model kontyngentnego kaptura jaźni postrzeganego jednocześnie jako droga do wiedzy i jej przeszkoda. Z tego powodu wiktoriański empiryzm opierał swoje poszukiwania wiedzy na głębokiej niestabilności, zawartej w języku tekstowym, za pomocą którego starał się ją wyrazić.
Analizując znane dzieła, takie jak Modern Painters Ruskina i fikcję George Eliot, wraz z obszerną psychologiczną i filozoficzną prozą Baina, Lewesa i Spencera, ilustruje na szczegółowych przykładach, w jaki sposób imperatywy myśli empirycznej ukształtowały estetykę realizmu, a także dziewiętnastowieczne poglądy na percepcję, ludzkie ucieleśnienie i relatywizm. We wszystkich przypadkach ich prace nadają kształt sceptycznemu impulsowi empiryzmu.
Na przykład u Ruskina narracyjna podróż do wiedzy jest przypadkowym postępem i najeżonym autobiograficznym zaangażowaniem; w psychologii Baina tworzy historię niepewnej akumulacji; w Lewes i Spencer rozległa forma wyraża mnożący się potencjał samej wiedzy.
