Więźniowie bez krat: opowieść opiekuna

Opinie czytelników

Prisoners Without Bars to szczery pamiętnik opowiadający o podróży Donny i jej męża Davida, którzy zmagają się z wyzwaniami związanymi z urazowym uszkodzeniem mózgu (TBI). Książka łączy w sobie osobiste doświadczenia, głęboką miłość między parą oraz wnikliwe refleksje na temat opieki i systemu opieki zdrowotnej. Ogólnie rzecz biorąc, jest ona uważana za inspirującą i pouczającą, szczególnie dla opiekunów lub osób dotkniętych podobnymi okolicznościami.

Czytelnicy doceniają wciągający styl pisania, krótkie rozdziały oraz równowagę humoru i powagi w przekazywaniu zmagań związanych z opieką. Książka oferuje cenny wgląd w poruszanie się po systemie opieki zdrowotnej, przedstawia głęboko inspirującą historię miłosną i rezonuje z tymi, którzy stanęli przed podobnymi wyzwaniami. Jest uważana za pouczającą dla opiekunów oraz źródło pocieszenia i nadziei.

Niektórzy krytycy wspominają o przypadkach nadmiernego wyjaśniania, redundancji i sporadycznym braku szerszego kontekstu medycznego dotyczącego TBI. Ponadto istnieją obawy dotyczące metod autora jako opiekuna, w tym podejmowanych decyzji, które mogą nie reprezentować typowego doświadczenia opiekuna. Niektórzy czytelnicy uznali, że osobisty charakter historii jest czasami zbyt intensywny, ponieważ czasami brakowało jej ogólnego zastosowania dla osób niezaznajomionych z TBI.

(na podstawie 77 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Prisoners Without Bars: A Caregiver's Tale

Zawartość książki:

Donna zadzwoniła pod 9-1-1. David zapadł w śpiączkę.

W tym momencie Donna znalazła się na ścieżce opiekuna swojego najlepszego przyjaciela i miłości swojego życia. W swoim debiutanckim pamiętniku Donna opowiada o tym, jak neurochirurg powiedział, że David byłby "świetnym dawcą organów". "Pisze o aroganckich lekarzach, nieczułych gościach, nieczułych kierowcach karetek i problematycznych pielęgniarkach.

Opowiada także o wielu współczujących lekarzach, pielęgniarkach, terapeutach, personelu, nieznajomych, członkach rodziny i przyjaciołach, którzy pomogli im w ich podróży. Donna przekonująco opisuje swoją zdolność do pozytywnego nastawienia, gdy doświadcza horroru podejmowania decyzji o życiu lub śmierci.

Gdy jej świat się załamuje, przyznaje, że śmiech uratował jej życie. Ponad 13 lat później Donna i David żyją razem w "nowej normalności".