The Multifaceted Saviour of Psalms 110 and 118: A Canonical Exegesis
Od czasu przełomowej pracy Geralda H. Wilsona, The Editing of the Hebrew Psalter (1985), uczeni byli podzieleni co do tego, jak interpretować pojawienie się króla w Księdze V (Psalmy 107-150). Wielu zgodziło się z Wilsonem, widząc rozdźwięk między Psalmami 1-89 i 90-150, z Psalmem 89 reprezentującym pozorną porażkę przymierza Dawidowego i sygnalizującym jego zastąpienie nadzieją na bezpośrednią interwencję Jahwe bez roli króla Dawidowego. Chociaż inni zaprzeczali, że Księga V oznacza powrót króla, z odniesieniami do Dawida wskazującymi na odnowioną nadzieję w przymierze Dawidowe, w obu przypadkach uczeni wchodzili w interakcję z pytaniem sformułowanym przez Wilsona.
Vaillancourt posuwa dyskusję naprzód, poszerzając pytanie o przedstawienie figury zbawienia w V Księdze Psalmów i zawężając zakres do szczegółowej egzegezy kanonicznej dwóch najważniejszych psalmów.
Kanoniczna egzegeza Psalmu 110 ukazuje kosmicznego króla po prawicy Jahwe, który ma do dyspozycji chętną armię, który będzie pośredniczył jako kapłan między swoim ludem a Jahwe, a także odniesie ostateczne zwycięstwo dla ludu Bożego.
Kanoniczna egzegeza Psalmu 118 ukazuje cierpiącego i zwycięskiego króla, który prowadzi procesję zwycięstwa z pola bitwy, którego rola rezonuje z proroczą postacią, taką jak Mojżesz (por. Pwt 18,18), gdy powtarza pieśni pierwszego (Wj 15) i drugiego exodusu (Iz 12) w swojej responsoryjnej pieśni dziękczynnej (w. 19-28).
W ostatecznej formie Księgi Psalmów postać Zbawiciela w tych psalmach wyłania się jako eschatologiczna postać zbawienia, która obejmuje wiele oczekiwanych postaci z całego Starego Testamentu w jednej osobie, tej, która osiągnie pełne wyzwolenie dla ludu Bożego.
