Wielkie laski nie płaczą

Opinie czytelników

Książka oferuje wciągający portret dynamiki rodzinnej, szczególnie wśród czterech kuzynów poruszających się po zawiłościach życia i relacji. Czytelnicy doceniają realistyczne postacie i wiarygodną fabułę, choć niektórzy wyrażają frustrację z powodu pewnych zachowań postaci i tempa zakończenia.

Piękny styl pisania, realistyczne i wiarygodne postacie, silne wątki rodzinne, wciągająca fabuła i spostrzeżenia kulturowe. Czytelnicy uznają dynamikę rodziny i relacje za wiarygodne, wywołujące emocjonalne reakcje i refleksje na temat ich własnych rodzin.

Niektóre postacie wykazują frustrujące zachowania, takie jak podłość i powierzchowność. Zakończenie jest postrzegane jako pospieszne lub pozostawiające czytelników z klifem. Kilku czytelników zwróciło uwagę na wyraźne treści, które ich zdaniem można było pominąć.

(na podstawie 693 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Big Chicas Don't Cry

Zawartość książki:

Cztery kuzynki zmagają się z miłością, stratą i znaczeniem rodziny w ciągu jednego pamiętnego roku w tym szczerym dramacie rodzinnym.

Kuzynki Mari, Erica, Selena i Gracie są nierozłączne. Są nie tylko rodziną, ale i najlepszymi przyjaciółkami - dzielą tajemnice, tradycje i zaciekłą miłość do swojej abuelity. Ale ich idylliczne dzieciństwo kończy się, gdy rodzice Mari rozwodzą się, zmuszając ją do wyprowadzki. Gdy Mari odchodzi, zacieśniająca się więź między dziewczynkami rozpada się.

Piętnaście lat później Mari ma duży dom i przystojnego męża, ale jej życie jest w rozsypce. Chłopak Erici właśnie ją rzucił, a jej nowy szef jej nienawidzi. Selena nie może znaleźć swojego miejsca w świecie - nie jest wystarczająco meksykańska dla swojej rodziny, nie jest wystarczająco biała dla swoich kolegów. Z kolei Gracie jest nauczycielką w katolickiej szkole, która podkochuje się we wszystkich, ale nie może sobie zaufać, jeśli chodzi o romanse.

Choć życie kuzynek stało się burzliwe, nic nie jest w stanie przygotować ich na rozdzierającą serce stratę ukochanej osoby. Kiedy tragedia ponownie ich połączy, czy przypomną sobie lekcje abuelity o rodzinie i przebaczeniu - czy piętnaście lat rozłąki to zbyt wiele, by je pokonać?