Wiedza historyczna, błąd historyczny: Współczesny przewodnik po praktyce

Opinie czytelników

Książka oferuje dogłębną analizę epistemologii historycznej i krytykuje istniejące narracje w historiografii, podkreślając napięcie między obiektywizmem a subiektywizmem w pisarstwie historycznym. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają jej głębię i dążenie do wyjaśnienia złożonych kwestii, inni uważają, że jej struktura jest zbyt sztywna, a jej wnioski lekceważą historię narracyjną i pamięć osobistą.

Książka jest dobrze skonstruowana i zawiera dziesięć szczegółowych rozdziałów poświęconych krytycznym aspektom historiografii. Jej celem jest wprowadzenie ważnych pojęć epistemologicznych związanych z historią i zachęcenie czytelników do zaangażowania się w złożoność wiedzy historycznej. Autor przedstawia jasną krytykę Foucaulta i walczy o bardziej obiektywne rozumienie historii.

Pisanie jest nadmiernie abstrakcyjne i złożone, co może zrazić niektórych czytelników, szczególnie tych nowych w temacie. Odrzucenie historii narracyjnej i pamięci osobistej jako uzasadnionych źródeł jest postrzegane jako zbyt surowe i ograniczające. Ponadto ton autora wydaje się arogancki i elitarny, potencjalnie podważając otwartość dyskursu na temat historiografii.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Historical Knowledge, Historical Error: A Contemporary Guide to Practice

Zawartość książki:

W ciągu ostatnich trzydziestu lat historycy poszerzyli zakres swojej dyscypliny o wiele wcześniej pomijanych tematów i perspektyw.

Zajmowali się językiem, szaleństwem, płcią i seksualnością oraz eksperymentowali z nowymi formami prezentacji. Zwrócili się ku historiom ludów niezachodnich i niespokojnym relacjom między „Zachodem” a resztą.

Allan Megill z zadowoleniem przyjmuje te zmiany, ale sugeruje również, że wśród historyków panuje obecnie zamieszanie co do tego, co liczy się jako uzasadniona relacja z przeszłości. W książce Historical Knowledge, Historical Error Megill rozwiewa niektóre z tych wątpliwości. Omawia tutaj kwestie narracji, obiektywizmu i pamięci.

Atakuje to, co uważa za nieodpowiedzialne wykorzystanie dowodów, jednocześnie akceptując sztukę spekulacji, którą niekompletne dowody wymuszają na historykach. Po drodze oferuje zwięzłe opisy epistemologicznej drogi, jaką przebyli historycy od Herodota i Tukidydesa, przez Leopolda von Ranke i Alexisa de Tocqueville'a, aż po Haydena White'a, Natalie Zemon Davis i Lynn Hunt.