Widok z balkonu, Życie na parterze Zero po 9/11: Wydanie z okazji 20. rocznicy

Opinie czytelników

Recenzje przedstawiają „The Balcony View” jako głęboko osobisty pamiętnik Julii Frey, opisujący jej doświadczenia podczas burzliwych następstw 11 września, kiedy to opiekowała się śmiertelnie chorym mężem. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają emocjonalną głębię książki i szczere refleksje autorki, inni krytykują ją za zbytnie skupienie się na przyziemnych aspektach życia, a nie na traumatycznych wydarzeniach związanych z 11 września.

⬤ Wciągający styl pisania i emocjonalna szczerość autora.
⬤ Przedstawia unikalną perspektywę życia po 11 września widzianą z jej mieszkania.
⬤ Skutecznie łączy osobiste i publiczne doświadczenia, pokazując wpływ traumy na codzienne życie.
⬤ Oferuje głęboki opis relacji skomplikowanych przez chorobę i tragedię.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali, że skupienie się na przyziemnym życiu codziennym nie jest ekscytujące i że odciąga uwagę od bardziej znaczących wydarzeń związanych z 11 września
⬤ Krytyka poglądów politycznych autorki, w szczególności jej empatycznego stanowiska wobec Bin Ladena i talibów, które niektórzy uznali za niezrozumiałe, biorąc pod uwagę jej doświadczenia.
⬤ Bardziej ograniczona atrakcyjność dla czytelników szukających czysto historycznej lub opartej na faktach relacji z 9/1

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Balcony View, Living at Ground Zero After 9/11: 20th Anniversary Edition

Zawartość książki:

Bardzo cicho Ron powiedział: „Wiesz, myślę, że wieże się rozpadną. Może lepiej stąd wyjedźmy”. Nagle zdaliśmy sobie sprawę, że jeśli któraś z wież spadnie pod pewnym kątem, nasz budynek znajdzie się bezpośrednio na linii upadku. Ponad szalejącymi płomieniami prostopadłe stalowe belki dwuteowe zaczynały się wybrzuszać, mięknąc pod wpływem gorąca. Znów jego nienaturalnie cichy głos: „Nie mogę tu zostać. Jeśli wieże spadną na nas, umrę z przerażenia”. (BALCONY VIEW - a 9/11/ Diary )

Relacja Julii Frey zaczyna się 11 września 2001 r., gdy para decyduje, że pomimo choroby męża muszą jakoś uciec. Porzucają jego wózek inwalidzki; jest zbyt słaby, by wspiąć się na łódź. Później tego samego dnia, pokryci popiołem, wracają do domu przez dzielnicę pogrążoną w zniszczeniu i chaosie, aby spojrzeć przez okno swojego gabinetu na nowy widok: „scenę dla Piekła Dantego”. Efekt domina jednego płonącego, zawalającego się budynku, który podpala następny, jasno pokazuje, że ich własny budynek wciąż może spłonąć. „Nie było prądu. Ron nie był w stanie zejść 26 pięter na tyłku. Byliśmy uwięzieni w niebie”.

Wtedy Julia postanawia to wszystko spisać - choćby dla ludzi, którzy znajdą ich ciała. Opisując pierwszą noc w ruinach, ewakuację, a następnie powrót kilka tygodni później, by zamieszkać w Ground Zero, odkrywa, że ich świat całkowicie się zmienił, ale ostatecznie wcale się nie zmienił. „Nasze poprzednie problemy nie zniknęły w magiczny sposób. Po prostu czekały, aż wrócimy za drzwi”. Ta potężna opowieść o podwójnym radzeniu sobie - z postępującą niepełnosprawnością Rona i z następstwami 11 września - opisuje sytuację, której podręczniki nie obejmują - opiekę w czasie katastrofy.

Intensywny, pełen humoru styl Julii Frey „jesteś tam” podbudowuje pamiętnik i szybko go rozwija, wciągając nas w porywającą, wzruszającą, odważną, czułą i zabawną historię o upadających wieżowcach, upadającym mężu i flirtującej trójce. „Nic nie dzieje się w próżni”, mówi, wplatając motyw przewodni długotrwałego romansu. Bezlitośnie stawia czoła ruinom za oknem i własnej niepokojącej ambiwalencji, poświęcając swoje twórcze i zawodowe życie, by stać się pełnoetatową opiekunką. Ron również nie jest aniołem. To egocentryczny, samowolny pisarz, który po przekonaniu jej do wzięcia sobie kochanka, teraz chce, by go porzuciła. „Dlaczego myśli, że może nas wyłączać i włączać jak telewizory? „zastanawia się.

Pisarstwo Rona tworzy ważny kontrapunkt dla głosu Julii, która wplata w swój pamiętnik cytaty z jego pośmiertnej powieści Last Fall (FC2, 2005). W przejmującej „Kodzie” wychodzi na jaw kolejna opowieść - niemal nadprzyrodzone zbiegi okoliczności między ostatnim opowiadaniem Rona a serią wydarzeń, które mają miejsce po jego śmierci. Jest nawet szczęśliwe zakończenie.

Teraz, dwadzieścia lat później, doświadczenie Julii nie jest już niczym nadzwyczajnym. Ten historyczny pamiętnik jest ważny nie tylko dla historyków, socjologów i psychologów pomagających pacjentom wyleczyć się z PTSD, ale przede wszystkim dla tych, którzy niespodziewanie znaleźli się w podobnych katastrofalnych sytuacjach: stając się opiekunami podczas poważnej sytuacji kryzysowej. Międzynarodowa pandemia Covid-19 i regionalne katastrofy związane ze zmianami klimatu, takie jak pożary, tornada, huragany, powtarzające się powodzie na wybrzeżu Zatoki Perskiej i mrozy w Teksasie w 2021 r. sprawiły, że wiele nieprzygotowanych osób musiało poradzić sobie z bardzo chorym członkiem rodziny, bez prądu, gazu i czystej wody. Dylemat Julii niestety nie jest już rzadkością. Dla wielu osób pocieszające będzie to, że nawet mało heroicznym ludziom udaje się przetrwać takie czasy.