Wewnętrzny pokój

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Inside Room

Zawartość książki:

The Inside Room, autorstwa Lisy Andrews, śledzi i bada drogę powrotną do ukrytych miejsc zakopanych w nas samych. Poetka zaprasza nas, byśmy wsiedli do jej „własnego / rydwanu do piekła” i udali się w podróż do najsurowszych relacji, jakie znamy. Historia matki i córki jest pełna wściekłości, miłości i pożądania. Jej poetycka wizja jest rozległa, ale precyzyjna. Wiersze rozciągają się od mitu, przez pamięć, aż po teraźniejszość, oświetlając odrętwiałe nici, które łączą sztukę i przetrwanie. Diamentowy rysik Andrews wytrawia żywe światy w szklanych ścianach naszej wyobraźni. To książka, do której będziesz wracać ze względu na jej syreni zew, by żyć własnym życiem z większym głodem, większą miłością, większą czułością.

--Carla Drysdale

My, czytelnicy, istniejemy na spektrum bezmacierzyństwa, a Lisa Andrews w przejmujący sposób oddaje nasz rozszczepiony stan, jest znakomita, bezlitosna, wspaniała. Skrupulatne oko Andrews do dokładności łączy się z niewzruszonym spojrzeniem poetki na jej sytuację („You almost had me / believing I was your audience, the one / you flowered for”). Inne prace tutaj, hojne, kochające i udręczone, również próbują odzyskać ojca (niezwykła „Kawa po turecku” zauważa: „Jak płonął, / prawie gotował się jak olej... / Nigdy nikomu nie powiedziałem, jak bardzo...”). / Nigdy nikomu nie powiedziałem, jak bardzo lubiłem / ten gorzki smak"). Przeczytaj „The Inside Room”, a przypomnisz sobie, co straciłeś; te wiersze przywrócą ci wspomnienia.

--Sharon Kraus

„Rozczaruj matkę, a dostaniesz zimę”. Pełen chłodnej pasji zbiór Lisy Andrews, The Inside Room, zanurza czytelników w mity, które mogą być znane - takie jak historia Persefony - ale nigdy nie słyszeliśmy, by były przedstawione z tak intymną wyrazistością. Tęsknota wznosi się w tych wierszach cicho i bez fanfar. Uwielbiam zdolność tych rześkich, nostalgicznych wierszy do przyznania się do swojego głodu i powitania nas na uczcie, którą dostarczają.

--Lynn McGee