Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „West Coast Jazz” autorstwa Teda Gioia została dobrze przyjęta za pouczającą i wciągającą eksplorację historii jazzu, szczególnie skupioną na scenie Zachodniego Wybrzeża od lat 40. do 60. XX wieku. Recenzenci chwalą jego głębię, rozwój postaci i sposób, w jaki odnosi się do często pomijanego gatunku w historii jazzu. Niektórzy czytelnicy wyrażają jednak niezadowolenie z subiektywnych opinii autora, szczególnie w odniesieniu do niektórych instrumentów i stylów.
Zalety:⬤ Dogłębna i dobrze zbadana historia jazzu zachodniego wybrzeża
⬤ wciągające pisarstwo
⬤ ożywia postacie i muzyków
⬤ zwiększyło uznanie i wiedzę czytelników na temat jazzu
⬤ zawiera cenne spostrzeżenia na temat kluczowego okresu w historii jazzu
⬤ wysoce zalecane dla miłośników jazzu.
Wady:⬤ Silne opinie autora mogą przyćmić uznanie dla niektórych muzyków i stylów
⬤ niektórzy czytelnicy uważają brak zdjęć za rozczarowujący
⬤ skargi na różne wydania i ich zawartość
⬤ poglądy mogą wydawać się subiektywne i lekceważące dla niektórych odbiorców.
(na podstawie 13 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
West Coast Jazz: Modern Jazz in California, 1945-1960
Zawartość książki:
Z przedmowy Teda Gioia: Wszyscy ci muzycy walczyli o powrót w ciągu następnej dekady, a ich sukces w przywróceniu siebie jako ważnych artystów był być może pierwszym sygnałem, początkowo nierozpoznanym jako taki, że trwała ponowna ocena wcześniejszej sceny Zachodniego Wybrzeża. Mniej szczęścia niż ci nieliczni mieli tacy muzycy z Zachodniego Wybrzeża jak Sonny Criss, Harold Land, Curtis Counce, Carl Perkins, Lennie Niehaus, Roy Porter, Teddy Edwards, Gerald Wilson i inni, których kariery marniały, nie osiągając ani późniejszego odrodzenia, ani nawet wczesnego krótkiego smaku sławy. Z pewnością niektórym jazzmanom z Zachodniego Wybrzeża przyznano centralne miejsce w historii jazzu, ale niezmiennie byli to ci, którzy, jak Charles Mingus czy Eric Dolphy, opuścili Kalifornię i udali się na Manhattan. Ci, którzy pozostali, w większości zostali w tyle. Nadszedł czas na krytyczną ponowną ocenę tego dorobku. Z perspektywy ponad czterdziestu lat - odkąd nowoczesny jazz pojawił się w Kalifornii - możemy być może teraz zacząć nadawać sens bogatemu wachlarzowi muzyki prezentowanej tam w latach świetności. Ale aby to zrobić, musimy zacząć niemal od zera. Musimy odrzucić stereotypy dotyczące jazzu Zachodniego Wybrzeża, odrzucić uproszczenia, slogany i zaszufladkowania, które tylko zagmatwały sprawę.
Tak wiele dyskusji na temat tej muzyki zaczyna się od pytania: "Czym był jazz z Zachodniego Wybrzeża? " - jakby jakaś prosta definicja miała odpowiedzieć na wszystkie nasze pytania. A kiedy nie pojawiła się żadna prosta odpowiedź - jak mogłaby się pojawić, skoro ci sami krytycy, którzy zadawali to pytanie, z trudem zgadzali się co do definicji samego jazzu? --ta porażka była wymieniana jako powód do odrzucenia całego tematu. Moje podejście jest inne. Zaczynam od samej muzyki, samych muzyków, geografii i sytuacji społecznej, klubów i kultury. Próbowałem dowiedzieć się, co mają nam do powiedzenia, zamiast regurgitować wątpliwy konsensus krytyczny ostatniego pokolenia. Czy jazz z zachodniego wybrzeża był ostatnim regionalnym stylem, czy tylko marketingową modą? Czy w ogóle istniało coś takiego jak West Coast jazz? Jeśli tak, to czy był on lepszy czy gorszy od jazzu Wschodniego Wybrzeża? Takie pytania nie są bezzasadne, ale stanowią kiepski początek poważnych badań historycznych. Proszę czytelników liczących na szybkie i łatwe odpowiedzi, aby podeszli do tej pracy z otwartym umysłem i odrobiną cierpliwości. Uogólnienia się pojawią; szersze rozważania staną się coraz bardziej jasne; ale tylko wtedy, gdy zbliżymy się do końca tej złożonej historii, gdy pozwolimy muzyce wyłonić się w całym jej bogactwie i różnorodności. Zaczynając z pewną teorią jazzu Zachodniego Wybrzeża, ryzykujemy, że zobaczymy tylko to, co pasuje do naszej teorii. Zbyt wiele opisów tej muzyki wpadło właśnie w tę pułapkę.
Zamiast tego musimy spojrzeć na rzeczy świeżymi oczami, ponownie usłyszeć muzykę świeżymi uszami.
