Wesoło na wysokościach

Opinie czytelników

Recenzje oceniają autobiografię Colina Stephensona jako humorystyczną i szczerą refleksję na temat anglokatolicyzmu, wizualnie oddającą czas i tradycję, która coraz bardziej zanika. Czytelnicy doceniają zabawny styl pisania i historyczny wgląd w Kościół Anglii, a zwłaszcza społeczność anglokatolicką. Książka wywołuje nostalgię, ale także dostrzega zmiany wywołane przez nowoczesność i Sobór Watykański II.

⬤ Humorystyczny i wciągający styl pisania
⬤ oferuje cenne historyczne spostrzeżenia na temat anglokatolicyzmu
⬤ wywołuje nostalgię i uznanie dla tradycji Kościoła Anglii
⬤ zawiera zabawne anegdoty
⬤ dobrze przyjęty przez osoby zaznajomione z tradycją.

⬤ Niektórzy czytelnicy zauważyli poczucie straty w związku z upadkiem anglokatolicyzmu
⬤ może nie rezonować tak bardzo z tymi, którzy nie są zaznajomieni z tradycją anglikańską
⬤ odzwierciedla minioną epokę, z którą nie wszyscy czytelnicy mogą się połączyć.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Merrily on High

Zawartość książki:

Powszechnie uważana za jeden z najzabawniejszych pamiętników kościelnych XX wieku, autobiografia Colina Stephensona jest anglokatolickim klasykiem, ucieleśniającym wielką miłość do ludzi i rozkoszującym się ich dziwactwami i dziwactwami. Wysokie szczyty traktatowej chwały między wojnami zdecydowanie ukształtowały preferencje Colina Stephensona.

Młody i podatny na wpływy, rozkoszował się bogatym ceremoniałem kontynentalnego katolicyzmu w całej jego triumfalnej pewności siebie. Jako niedoświadczony kapelan marynarki wojennej podczas II wojny światowej, zaczął instalować barokowe ołtarze na okrętach wojennych, pomimo „gwałtownej stanowczości”, z jaką reagowali niektórzy admirałowie i kapitanowie. Takie spotkania zachwycały go, a wiele epizodów to historie opowiedziane przeciwko niemu samemu.

Po wojnie, pomimo poważnych obrażeń, powrócił do Oksfordu i stworzył „najwyższy kościół w mieście”, a następnie zastąpił Alfreda Hope Pattena jako gwardian Sanktuarium Matki Bożej w Walsingham, gdzie znalazł wiele do zaspokojenia swojego apetytu na dziwactwa wysokiego anglikanizmu. „To może być trywialny zapis”, pisze, »ale mam nadzieję, że jest rozświetlony miłością i myślę, że zrobiłem się tak śmieszny, jak każdy«.