Weedeater: Powieść ilustrowana

Opinie czytelników

Weedeater, druga powieść Roberta Gipe, zgłębia złożone tematy uzależnień, niesprawiedliwości systemowej i osobistych zmagań w Appalachach poprzez postać Dawn. Powieść została doceniona za żywy język, wiarygodne postacie i przeplatające się narracje, które zapewniają głębię poruszanym kwestiom społecznym.

Styl pisania jest chwalony za „piorunujący” język, bogate opisy i humor pośród poważnych tematów. Postacie są autentyczne, a ich zmagania reprezentują szersze kwestie społeczne. Ilustracje dodają wyjątkowy akcent do opowieści. Wielu czytelników uważa tę książkę za mocną i poruszającą kontynuację historii przedstawionej w Trampolinie.

Tematy zażywania narkotyków, ubóstwa i niesprawiedliwości systemowej są ciężkie i mogą nie współgrać z każdym czytelnikiem. Niektórzy mogą uznać tempo lub podwójny styl narracji za mniej wciągający niż pojedynczy punkt ciężkości.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Weedeater: An Illustrated Novel

Zawartość książki:

Finalista, 2019 Weatherford Award (Fiction)

Weedeater to współczesna historia miłości i straty opowiedziana przez parę górali ze wschodniego Kentucky: Gene'a, zakochanego ogrodnika, który jest świadkiem nieszczęść rodziny uwikłanej w narkotyki, sztukę i politykę, rodziny nękanej zarówno przez środowisko, jak i autodestrukcję; oraz Dawn Jewell, młodej matki poszukującej utraconych członków rodziny, utraconej młodości, utraconej społeczności i utraconego serca.

Sześć lat po zakończeniu uznanej pierwszej powieści Roberta Gipe, Trampolina, w Weedeater czytelnik odkrywa, że hrabstwo Canard przeżywa ostatni hurra przemysłu węglowego oraz najbardziej burzliwą i śmiertelną fazę walki społeczności z nadużywaniem opioidów. Wydarzenia opisywane przez Gipe są szalone. Opowiada je głosem na przemian małomównym i gniewnym, ale także zrównoważonym humorem i stoickim wdziękiem. Weedeater to opowieść o tym, jak układamy nasze życie na nowo, gdy tracimy rzeczy, których wydawało nam się, że nie możemy znieść, jak znajdujemy nowy cel w tym, co uważaliśmy za resztki i śmieci złapane w chwastach.