Watashi

Zawartość książki:

Shuntar Tanikawa urodził się w 1931 roku w Tokio. Od czasu opublikowania swojego debiutanckiego zbioru Two Billion Light Years of Solitude w 1952 roku, stał się wiodącym głosem współczesnej japońskiej poezji.

Jego wiersze są dobrze znane nie tylko wśród czytelników poezji; ma zagorzałych fanów w całej Japonii. Oprócz pisania poezji, Tanikawa był aktywny w wielu innych dziedzinach literatury. Przetłumaczył "Mother Goose" i "Peanuts" Charlesa Shultza, napisał innowacyjne książki obrazkowe "Myself" i "Songs Playing with Words", a także napisał tekst piosenki przewodniej do "Astro Boy" i wielu szkół w całym kraju.

Tanikawa zajął pozycję poety liberalnego w swoich poglądach politycznych i społecznych.

Jeśli chodzi o współczesną poezję japońską, na 3 kontynentach i w około 15 językach nazwisko i wiersze Shuntara Tanikawy przychodzą na myśl jako pierwsze. W wieku 81 lat jego energia i sztuka nadal tryskają z poetyckiej Fontanny Młodości.

Po Vagabond Watashi ukażą się dwa kolejne tłumaczenia Tanikawy autorstwa Williama I. Elliotta i Kazuo Kawamury. Ich pierwszy tom jako współtłumaczy tego szanowanego poety ukazał się w 1975 roku.

"W różnych wierszach i w różnych formach Tanikawa bada powiązania między jaźnią a słowami, tym zdradliwym medium, które obiecuje odzwierciedlać lub nawet wyjaśniać rzeczywistość, ale zamiast tego jest jeszcze jedną warstwą układanki wymagającą wyjaśnienia. Nic w tej książce nie jest proste. Nieprawdopodobne rzeczy są umieszczane razem i każda z nich zmusza nas do otwarcia kolejnych drzwi.

W tym procesie poeta lub ja nie jest tym, który ma wiedzę lub odpowiedzi, ale jedynie tym, który prowadzi nas i siebie do dalszego kwestionowania siebie. Ogromna powaga tej poezji, umiejscowienie poszukiwania rzeczywistości poza poszukiwaniem przypadkowych wspomnień, bez cienia desperackiego pragnienia uznania prawdy za moją prawdę, bez ego wchodzącego w drogę, pozwala Tanikawie osiągnąć czystość i siłę poezji w najlepszym wydaniu.

Jego wiersze nie mają formuły. Nie są tworzone przez połykanie pigułek pamięci lub dekorowanie wcześniej podanej treści grą słów i metaforą. Nie są sentymentalne, nie boją się zaryzykować takiego oskarżenia.

Nie uciekają się też do sztywnego unikania znaczenia, znanej struktury zdania, a nawet banału, jeśli jest on prawdziwy lub konieczny w danym momencie wiersza.

Nie troszcząc się o akademię czy modę, wiersze Tanikawy, oparte na prawdziwej czci wobec świata, mają prostotę i złożoność bardzo ludzkiego głosu". -Peter Boyle".