Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje powolną i przemyślaną eksplorację Walkera Evansa, skupiając się na jego człowieczeństwie i artystycznej wizji poprzez zdjęcia i narrację. Głęboki związek Michaela Lesy'ego z Evansem jest oczywisty, zapewniając wgląd w życie Evansa i ludzi wokół niego. Podczas gdy wielu uznało prozę i portrety za wzbogacające, inni wyrazili pragnienie większej ilości szczegółów biograficznych i mniejszej liczby nazwisk.
Zalety:⬤ Wnikliwa eksploracja życia i pracy Walkera Evansa
⬤ pięknie zaprezentowane zdjęcia
⬤ głęboki kontekst emocjonalny i historyczny
⬤ żywe osobiste narracje, które angażują się w późniejsze lata Evansa
⬤ oferuje świeże spojrzenie na kultowego fotografa.
Wady:⬤ Brak obszernych informacji biograficznych na temat Evansa
⬤ niektórzy czytelnicy uważali, że narracja jest niezgrabna i nadmiernie oparta na prestiżowych instytucjach
⬤ oczekiwania dotyczące większej analizy późniejszych polaroidów Evansa nie zostały w pełni spełnione.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Walker Evans: Last Photographs & Life Stories
Zawartość książki:
W 1973 roku Michael Lesy był młodym naukowcem, którego pierwsza książka została właśnie opublikowana. W wkrótce legendarnej Wisconsin Death Trip połączył fotografie z 1890 roku i wycinki z gazet, aby przywołać niszczycielsko tragiczną epokę, prawdziwą antytezę fantazyjnych "Gay Nineties". Zaskoczyło to ówczesnych czytelników i pozostaje kamieniem milowym współczesnej interpretacji fotografii.
W tym samym roku Lesy poznał i zaprzyjaźnił się z wielkim fotografem Walkerem Evansem, który w latach trzydziestych współpracował z pisarzem Jamesem Agee, tworząc kolejny przełomowy amerykański esej fotograficzny, Let Us Now Praise Famous Men. Stary, niedołężny, któremu pozostały zaledwie dwa lata życia, Evans wciąż pilnie i obsesyjnie fotografował. "Poza pokojami, które zamieszkiwał", pisze Lesy, "świat był rozrzucony przedmiotami w drodze do zapomnienia. Fotografował je w ich przejściu". Ich przyjaźń była krótka, ale intensywna i satysfakcjonująca. Każdy z nich podziwiał drugiego; każdy widział siebie odbitego w drugim: estetyczni wizjonerzy, którzy podzielali radykalne przekonanie, że fotografie nie są płaskimi i statycznymi dokumentami - że "zwykła prawda obrazów... nie była tak prosta, jak się wydawało" - wyjaśnia Lesy. "Znaczenia, przekonania i emocje kryły się pod powierzchnią najbardziej prostych fotografii". Przez całą swoją karierę w klasie i w kilkunastu książkach Lesy nieustannie inspirował nas do otwierania oczu, umysłów i serc na wiele warstw znaczeń i uczuć na zdjęciach, od pozornie zwykłych migawek po majestatyczne krajobrazy.
W tej niekonwencjonalnej, lirycznej biografii Lesy śledzi intymne, idiosynkratyczne relacje Evansa z mężczyznami i kobietami - kręgiem przyjaciół, którzy sprawili, że Walker Evans był tym, kim był. "Cud i wnikliwość stworzyły portrety Walkera w jego najlepszym okresie" - pisze Lesy. Fotografie Evansa przedstawiające między innymi Agee'a, Berenice Abbott, Lady Caroline Blackwood i Bena Shahna towarzyszą opowieści Lesy'ego o życiu Evansa.
"Zachwyt i wnikliwość, przesycone pożądaniem i strachem, stworzyły portrety, które wykonał w ostatnich latach swojego życia" - zauważa Lesy. W latach 70-tych Evans zafascynował się aparatem Polaroid SX-70 i jego kolorowymi natychmiastowymi zdjęciami, których użył do zrobienia swoich ostatnich fotografii - portretów ludzi w ekstremalnym zbliżeniu i portretów przedmiotów.
"Dobre ubrania i dobra rozmowa, dowcip i erudycja, oryginalność i pomysłowość, wdzięki inteligentnych i ładnych kobiet - Walker czerpał przyjemność z życia" - pisze Lesy. "Fotografował przedmioty jakby były ludźmi, a ludzi jakby byli duszami. Przez cały czas nigdy nie zapomniał o Ślepym Joe Śmierci. Zagłady pierwszej wojny, wymieranie w wyniku epidemii, która po niej nastąpiła, stosy i doły - tego nigdy nie zapomniał. Cisza jego obrazów była do końca transcendentalna i zawsze pamiętał czaszkę pod skórą".
