Wakacje na wyspach smutku: Wiersze

Opinie czytelników

Książka przedstawia refleksyjną i emocjonalną eksplorację nostalgii, żalu i rozwoju osobistego poprzez przemyślenia mężczyzny w średnim wieku. Równoważy humor z głębszymi tematami straty, traumy i akceptacji, wykorzystując poezję do poruszania się po złożoności przeszłości i teraźniejszości.

Pisarstwo jest bogate i ożywione, prezentując unikalną mieszankę humoru i wzruszenia. Zdolność autora do poruszania poważnych tematów z lekkością sprawia, że książka jest zrozumiała i wciągająca. Poetycka forma pozwala na głęboką eksplorację psychiki i doświadczeń życiowych rozmówcy, tworząc wpływowe doświadczenie czytelnicze.

Tematy żałoby i traumy mogą być zbyt intensywne lub ciężkie dla niektórych czytelników. Połączenie młodzieńczego humoru z głębokimi tematami może nie współgrać ze wszystkimi, co może prowadzić do rozłączenia czytelników szukających lżejszych treści.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Holiday in the Islands of Grief: Poems

Zawartość książki:

W swoim nowym zbiorze Jeffrey McDaniel mierzy się z wyspiarskimi i ekspansywnymi cechami straty. Dzięki elektryzującemu językowi i surrealistycznym obrazom, wiersze McDaniela dostarczają codziennych elementów życia w średnim wieku, jednocześnie wplatając nas w dzieciństwo i dorosłość wraz z ciałem i umysłem. Tragizm i afirmacja życia dzielą tę samą stronę i ten sam świat, przypominając nam, jak blisko może być zepsucie od niewinności; domowość od fantazji; starzenie się od młodości.

Jonathan.

Jesteśmy pod wodą u wybrzeży Belize.

Woda jest oświetlona, mimo że jest ciemno.

Jakby były tam podświetlone muszelki.

Rozrzucone na dnie oceanu.

Nie nosimy butli z tlenem.

Jednak przebywamy pod wodą przez długi czas.

Szukamy ciała chłopca.

Którego straciliśmy. Każdego roku staje się trochę starszy.

W grudniu zeszłego roku otworzyłem jego plecak.

I utknął w plastikowym pudełku z marchewką.

Mimo że jesteśmy pod wodą, słyszymy.

Piosenkę graną przez radio policjanta.

Przyjeżdża na brzeg, żeby zaparkować.

I jeść kanapki o północy, jego reflektory.

Rozchodzące się po porcie.

I trzymam cię blisko, jabłko mojego zamkniętego oka.

Czerwony taniec mojej otwartej pięści.