Wabik Pokemonów - Gry wideo i dziki umysł

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Lure of Pokemon - Video Games and the Savage Mind

Zawartość książki:

Często uważa się, że gry wideo odciągają dzieci od natury i prowadzą je do odizolowanych, zamkniętych przestrzeni. W książce The Lure of Pokémon: Video Games and the Savage Mind, Nakazawa Shinichi pokazuje jednak, jak seria gier wideo Pokémon, daleka od stania w opozycji do natury, w rzeczywistości stara się reprezentować prawdziwą, ukrytą istotę świata przyrody.

Od skromnych początków jako gra wideo uruchomiona w połowie lat 90-tych, Pokémon stał się globalną franczyzą rozrywkową, sięgającą nawet do prawdziwego świata z „rozszerzoną rzeczywistością” za pośrednictwem gry mobilnej Pokémon Go. Nakazawa twierdzi, że światopogląd Pokémon jest najlepszym współczesnym przykładem „dzikiego umysłu” Lévi-Straussa (la pensée sauvage). Autor sugeruje, że w miarę jak środowisko naturalne wokół nich ulega transformacji, dzieci, które kiedyś bezpośrednio obserwowały i badały przyrodę, zamiast tego spotykają się z nią za pośrednictwem technologii.

Współczesne gry i inne narracje można często postrzegać jako próby ponownego połączenia ludzkiej nieświadomości z naturą, cofając separację spowodowaną naukową, racjonalną myślą zachodniej nowoczesności. Nakazawa pokazuje również, w jaki sposób gry takie jak Pokémon odtwarzają głęboko zakorzenione wzorce społeczne.

Kiedy postacie łapią potwory, noszą je w „Poké Ballach” i wymieniają się nimi z innymi postaciami, są częścią tradycji, w której handel jest czymś więcej niż tylko wymianą towarów. Barter jest znacznie głębszą formą komunikacji, w której każdy uczestnik otrzymuje również część drugiego.

Autor wspiera swoją argumentację poprzez dokładną analizę historii, a nawet prehistorii gier wideo w kulturze japońskiej. Opierając się na mitologii, psychoanalizie Freuda i Lacana oraz innych źródłach, bada kulturowe kamienie milowe, takie jak Space Invaders, Ultraman i RPG jako gatunek, pokazując, jak ich bogata, bezpośrednia ekspresja przemawia bezpośrednio do popędów i impulsów w samych dzieciach, pomagając im pogodzić się z ich miejscem w świecie