In Search of the Lost World: The Modernist Quest for the Thing, Matter, and Body
Z perspektywy historycznej książka bada, w jaki sposób modernistyczni artyści, jako pierwsze pokolenie, które zaczęło intensywnie przemyśliwać dziedzictwo niemieckiego idealizmu, starali się odtworzyć siebie, aby odtworzyć swoje relacje ze światem materialnym. Teoretycznie książka nawiązuje do aktualnych w XXI wieku zainteresowań de-antropocentrycznych i proponuje, że artysta może uciec od skupienia się na człowieku poprzez transformację jaźni.
Część pierwsza, „Sztuczność”, rozpoczyna dyskusję od fin-de-siècle'owego kultu sztuczności, w którym artyści tacy jak Theophile Gautier, Charles Baudelaire, J.K. Huysmans i Gustave Moreau poświęcają się miłości do kamiennych sfinksów, marmurowych posągów i nieorganicznych pozorów. Kult sztuczności jest złośliwym obaleniem maksymy Hegla, że wewnętrzność jest nadrzędna wobec materii.
W kulcie sztuczności sztuka przewyższa naturę, choć nie jest już definiowana jako niematerialna wyobraźnia, ale raczej rekonfigurowana jako tajemnicze pozory, które wymykają się znaczeniu i podporządkowują sobie czujące serce. Część druga, „Fikcja autofilozoficzna”, omawia gatunek, w którym artyści (Marcel Proust, Walter Pater i Virginia Woolf) umieszczają idee filozoficzne w laboratorium swojego życia, a tym samym przekładają swoje ideały estetyczne - sposób, w jaki chcą odnosić się do świata - na podróż do samokontroli i samodoskonalenia.
W powieści Patera „Marius the Epicurean” bohater bada, w jaki sposób filozoficzna percepcja może zostać przełożona na uczucia i działania, pokazując, że literatura jest wyjątkowym podejściem do prawdy, ponieważ przekształca teorię w transformujące doświadczenie. Eksplorując najnowsze odkrycia psychologii empirycznej, artyści starają się uciec od kantowskiej pułapki poprzez kultywowanie swoich zdolności odbioru i rejestrowania przemijających myśli i wrażeń.
Książka dowodzi, że de-antropocentryzm nie może opierać się na metafizyce, która zakłada uniwersalną subiektywność, ale musi być formą estetycznego dociekania, które odtwarza jaźń, aby odtworzyć nasze relacje ze światem.