W islandzkich kolorach

Oryginalny tytuł:

In Icelandic Colours

Zawartość książki:

Bajeczne historie z Islandii

Dla Birgir André.

Sson (ur. Vestmannaeyjar, Islandia, 1955.

D. 2007), Islandia była czymś więcej niż tylko jego rodzinnym krajem. Była muzą i tematem jego twórczości. W eklektycznych pracach w różnych mediach, od malarstwa, rzeźby i rysunku po pisanie i fotografię, André.

Sson badał kulturę, historię i naturę Islandii, dekonstruował i redefiniował islandzką tożsamość, zabawnie manipulując lokalnymi narracjami i międzynarodowymi stereotypami.

Charakterystyczny efekt, który jest teraz ironiczny, a teraz całkowicie melancholijny, osiągają prace, w których celebruje znalezione fotografie dziewiętnastowiecznych włóczęgów i ekscentryków, powiększone i zniekształcone obrazy ze znaczków z 1930 roku lub islandzkie widoki naturalne, takie jak gejzery i wodospady. Kolor i pismo to kolejne centralne zagadnienia w twórczości artysty. W serii Icelandic Colours artysta nadaje różnym kolorom unikatowe islandzkie etykiety, mimo że mogą one istnieć wszędzie - co jest żartem w duchu wizualnej krytyki języka Magritte'a. Litery "pouring rain" pojawiają się wzdłuż górnej krawędzi obrazu w stonowanym pomarańczowym kolorze.

Szaro-zielone odcienie, które pojawiają się w kompozycji, są wymienione w dalszej części: Islandzki 0560-Y20R i Islandzki 4010-890G. Kody odnoszą się do NCS Natural Colour System, którego używa do definiowania tonów i są równie pouczające, co zwodnicze, stanowiąc przykład charakterystycznego talentu André.

Sson charakterystyczny talent do gier semiotycznych.

Za życia André.

Sson miał ponad 50 wystaw indywidualnych i uczestniczył w ponad 80 wystawach zbiorowych. W 1995 roku stworzył islandzki wkład w Biennale w Wenecji. Islandzkie kolory Icelandic Colours to pierwsza kompleksowa i obszerna monografia dorobku tego zmarłego przedwcześnie artysty, który tworzył przez trzy dekady. Z przedmową Ragnara Kjartanssona, wywiadami z przyjaciółmi i współpracownikami André.

Ssonem przeprowadzonymi przez Thrö.

Stura Helgasona oraz esej Roberta Hobbsa o połączeniu literatury i semiotyki w twórczości artysty.