Ocena:
Książka „Vincere: The Italian Royal Counter-insurgency Operations in Africa, 1922-1940” autorstwa Federiki Fasanotti to kompleksowe studium włoskich działań kontrrewolucyjnych w Libii i Etiopii przed II wojną światową. Służy raczej jako traktat akademicki niż narracja historyczna, rozpakowując różne koncepcje strategiczne stosowane przez włoską armię. Chociaż jest wyraźnie skierowana do odbiorców poważnie zainteresowanych przeciwdziałaniem rebelii, prawdopodobnie będzie mniej wciągająca dla ogólnego czytelnika ze względu na swoją podręcznikową strukturę i brak pomocy wizualnych.
Zalety:⬤ Pierwsza poważna anglojęzyczna praca na temat włoskiej kontrofensywy w Afryce
⬤ Szczegółowa analiza zarówno libijskich, jak i etiopskich operacji
⬤ Oferuje strategiczne spostrzeżenia, które mogą być cenne dla wojskowych profesjonalistów i akademików
⬤ Napisana w jasny i wciągający sposób
⬤ Zapewnia rzadkie spojrzenie na sukcesy regularnej armii przeciwko taktyce partyzanckiej.
⬤ Nieodpowiednia dla ogółu czytelników
⬤ # Brak chronologicznej narracji, przez co bardziej przypomina podręcznik niż opowieść
⬤ # Niewiele map i niektóre słabo zredagowane tłumaczenia
⬤ # Może być zbyt specjalistyczna dla osób bez głębokiego zainteresowania kontrrewolucją.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Vincere: The Italian Royal Army's Counterinsurgency Operations in Africa 1922-1940
Vincere przedstawia przegląd operacji przeciwrebelianckich prowadzonych przez Włoską Armię Królewską w latach 1922-1941 w Libii i Etiopii. W oparciu o dziesięcioletnie badania przeprowadzone we włoskich archiwach i w terenie, niniejszy tom przedstawia okres, w którym Włoska Armia Królewska stanęła przed nowymi wyzwaniami w prowadzeniu wojny. Stawiając czoła nowym wyzwaniom w nietypowym teatrze działań wojennych, siły Włoskiej Armii Królewskiej wyciągnęły znaczące wnioski, które ukształtowały sposób prowadzenia przyszłych walk. W okresie, którego dotyczy niniejsza praca, siły Włoskiej Armii Królewskiej musiały dostosować się do nowego terenu, modyfikując jednocześnie swoje techniki i metody w odniesieniu do lokalnej ludności i ogólnej charakterystyki terytoriów w Afryce. Odchodząc od polegania na ciężkich, powolnych batalionach sformowanych w większości z włoskich żołnierzy, Włosi zamiast tego zwrócili się ku mobilnym jednostkom, lekko uzbrojonym i złożonym głównie z afrykańskich żołnierzy, którzy byli w stanie szybko reagować na potrzeby tego rodzaju wojny. Mężczyźni pochodzący z lojalnej kolonii Erytrei, z Somalii, Libii, z krajów nad Morzem Czerwonym, a nawet z Etiopii, stopniowo zastępowali oddziały włoskie. W Libii operacje wojenne i kontrrewolucyjne były prowadzone głównie przez regularną piechotę (bataliony libijskie, hariści, Saharyjczycy) i jednostki kawalerii (Savaris i Spahis), podczas gdy w Etiopii używano regularnych i nieregularnych band.
Vincere oferuje spojrzenie na niektóre z najwcześniejszych nieregularnych działań wojennych i operacji przeciwrebelianckich, jakie kiedykolwiek przeprowadziły współczesne siły włoskie.
Włoskie siły zbrojne musiały stawić czoła lokalnej ludności, prowadząc operacje przeciwdziałania rebelii (COIN) na nowym dla nich teatrze działań wojennych. W Libii rebelia została stłumiona w ciągu dziesięciu lat, co prawda za wysoką cenę dla sił regionalnych. W Etiopii, gdzie operacje COIN zostały przerwane przez II wojnę światową, dostępne dane sugerują, że działania wojskowe, którym towarzyszyła bardziej odpowiedzialna polityka wobec ludności, ostatecznie pokonałyby powstanie. Wykorzystanie sił powietrznych w Etiopii zrobiło ogromną różnicę, a wnioski z tego wyciągnięto na długo przed francuskimi doświadczeniami w Algierii. Włosi prowadzili operacje kontrrewolucyjne przez ponad dwadzieścia lat w dwóch geograficznie odrębnych teatrach działań i w dwóch bardzo różnych środowiskach operacyjnych, a z tych różnych doświadczeń można wyciągnąć wiele cennych wniosków dla obecnych praktyków i naukowców.