Czy więź, jak sugerują badania, jest istotą duchowości? I jak mógłby wyglądać model religii oparty na więzi jako religijnej jakości świadomości? Opierając się na danych jakościowych z wywiadów z wieloletnimi praktykami z duchowych i artystycznych dziedzin działalności, Britta Richter rozwija modele religijnej samoidentyfikacji w ślad za fenomenologiczną analizą świata życia (Luckmann / Schütz).
W analizach fenomenologicznych autorka podąża za narracyjnymi konstrukcjami znaczenia do ich źródła w praktycznym działaniu. Pokazuje, że przywiązanie do źródeł znaczenia (Charles Taylor), praktyk i habitusu, podąża za ontologiczną logiką działania bycia-świadomości i rekonstruuje, w jaki sposób bycie-znaczenie-świadomość jest ucieleśnione w pośredniej przestrzeni immanencji i transcendencji, relacji świat-relacja i bycie-relacja, warunkowego i bezwarunkowego znaczenia (religio).
Podejmując teorię przywiązania i podejścia teologiczne, rozwija się rozumienie symbolicznej tożsamości, w której jaźń, w praktyce więzi, autotranscendencji i transformacji, indywiduuje się poprzez autointerpretację w społeczeństwie, jako ucieleśniona religia swojej religio.