USMC M4a2 Sherman kontra japoński typ 95 Ha-Go: Środkowy Pacyfik 1943-44

Opinie czytelników

Książka zawiera przegląd bitew między czołgami USMC M4A2 Sherman i japońskim Type 95 Ha-Go, szczegółowo opisując ich rozwój, specyfikacje techniczne i zastosowanie bojowe, szczególnie na Środkowym Pacyfiku podczas II wojny światowej. Zawiera szereg zdjęć i ilustracji, dając czytelnikom wgląd w skuteczność (lub jej brak) Type 95 przeciwko M4A2. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali treść za interesującą, inni skrytykowali porównanie jako niesprawiedliwe i zasugerowali, że autorzy mogli głębiej zbadać temat.

Książka oferuje szczegółowe informacje na temat rozwoju czołgów i ich zastosowania bojowego, jest dobrze ilustrowana zdjęciami i grafikami oraz zapewnia unikalną perspektywę francuskiego autora. Jest zwięzła i pouczająca, dzięki czemu jest odpowiednia dla miłośników historii i studentów konfliktu.

Niektórzy czytelnicy uważali, że porównanie Shermana i Type 95 było błędne ze względu na ich znacznie różniące się możliwości. Pojawiły się również uwagi krytyczne dotyczące głębokości zgłębiania tematu i formatowania, które mogą nieco rozpraszać czytelnika.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

USMC M4a2 Sherman Vs Japanese Type 95 Ha-Go: The Central Pacific 1943-44

Zawartość książki:

Opierając się na osobistych zeznaniach weteranów, oficjalnych raportach i nigdy wcześniej niepublikowanych fotografiach, ten niezwykle szczegółowy tytuł bada pojedynki między USMC M4A2 a japońskim Type 95 Ha-Go, które często okazywały się epickie i wyjątkowe. Różne narodowe doktryny czołgowe Stanów Zjednoczonych i cesarskiej Japonii doprowadziły do straszliwego niedopasowania dominujących typów czołgów w kluczowej kampanii na Środkowym Pacyfiku.

Wadliwa japońska doktryna kładła nacisk na lekkie czołgi wsparcia piechoty, często używane w niewielkich ilościach. Z taktycznego punktu widzenia czołgi były często marnowane w opancerzonych wersjach znanych ataków banzai. Tymczasem Amerykanie postrzegali czołg jako broń wsparcia piechoty, ale opracowali bardziej systematyczną doktrynę taktyczną.

Zdecydowali się na większy czołg średni - w przypadku większości batalionów czołgów Korpusu Piechoty Morskiej, napędzany silnikiem wysokoprężnym M4A2 (niechciany przez armię amerykańską). Ten niezwykle szczegółowy tytuł ujawnia, w jaki sposób taktyczne i techniczne różnice w podejściu do wojny pancernej obu stron szybko stały się widoczne w serii śmiertelnych starć, od pierwszej walki czołgów w bitwie o Tarawę w listopadzie 1943 r., poprzez starcia na wyspie Parry, Saipan i Guam, aż po Peleliu we wrześniu 1944 r.