Uprzedzając Holokaust

Opinie czytelników

Recenzje przedstawiają wyraźny kontrast w opiniach dotyczących książki Lawrence'a Langera, Ruiny pamięci. Jeden z recenzentów wyraża zdecydowaną dezaprobatę, oskarżając Langera o brak szacunku dla ocalałych z Holokaustu i ich świadectw. Z kolei inny recenzent chwali książkę za poważne podejście naukowe i ostrzega przed romantyzowaniem Holokaustu, uznając argumenty Langera za przekonujące i ważne dla zrozumienia historycznego kontekstu wydarzeń.

Książka jest dobrze skonstruowana i przedstawia poważną analizę świadectw Holokaustu. Argumenty Langera są opisywane jako przekonujące i prowokujące do myślenia, zwłaszcza jego krytyka powierzchownych interpretacji relacji ocalałych. Książka polecana jest naukowcom i ludziom sumienia, podkreślając potrzebę unikania romantyzowania i niezrozumienia Holokaustu.

Jeden z recenzentów uznał książkę za wysoce lekceważącą dla ocalałych z Holokaustu, twierdząc, że Langer próbuje zdyskredytować ich historie i uczucia. Ten recenzent czuł się zniesmaczony podejściem przyjętym w książce, sugerując, że może ona zrazić niektórych czytelników, którzy cenią sobie narracje ocalałych.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Preempting the Holocaust

Zawartość książki:

Lawrence L. Langer, być może najważniejszy krytyk literacki Holokaustu, bada tutaj wykorzystanie tematów Holokaustu w literaturze, wspomnieniach, filmie i malarstwie.

Wśród badanych przez niego autorów znajdują się Primo Levi, Elie Wiesel, Cynthia Ozick, Art Spiegelman i Simon Wiesenthal. Ocenia sztukę Samuela Baka, uważanego przez wielu za czołowego malarza Holokaustu naszych czasów, oraz „Projekt Holokaust” Judy Chicago. Oferuje również krytyczną interpretację Undzere Kinder, zaniedbanego, ale ważnego filmu w języku jidysz, nakręconego w Polsce po wojnie o sierotach Holokaustu.

Langer skupia swoją uwagę na wielu kontrowersyjnych kwestiach: próbie zawłaszczenia tematu Holokaustu do prywatnych celów moralnych przez wielu komentatorów; męce kobiet w obozach koncentracyjnych; sprzecznych twierdzeniach o indywidualnym i wspólnotowym przetrwaniu w getcie w Kownie; obecnej tendencji do łączenia Holokaustu z innymi współczesnymi okrucieństwami, zacierając w ten sposób charakterystyczne cechy każdego z nich; oraz sporadycznym impulsie do przeniesienia nacisku ze zbrodni, przestępców i ofiar na kwestię przebaczenia i potrzebę uzdrowienia. Kończy kilkoma refleksjami na temat wyzwania, jakim jest nauczanie o Holokauście pokoleń uczniów, którzy coraz mniej wiedzą o jego historii, ale nadal przejawiają ciekawość co do jego ludzkiego wpływu i psychologicznych korzeni.