Przednowoczesna jurysdykcja charakteryzowała się niemal niemożliwą do opanowania liczbą sądów należących do różnych władz i grup społecznych.
Podczas gdy przyjęcie prawa rzymskiego i pojawienie się uczonych prawników coraz bardziej profesjonalizowało i instytucjonalizowało wymiar sprawiedliwości, nowe organy orzecznicze pojawiły się również w wyniku rozwoju sądów związanych z władcami na terytoriach i zakładania nowych uniwersytetów. W niniejszym tomie omówiono podejścia merytoryczne i metodologiczne, które umożliwiają systematyczną analizę przednowoczesnej różnorodności sądów i uzyskanie ogólnych spostrzeżeń z obserwacji porównawczych.