Understanding Before Moving 3 - Part 2: Sicilian Structures - Taimanov - Kan - Richter Rauzer

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 10 głosach.

Zawartość książki:

Przed wami drugi tom trylogii poświęconej obronie sycylijskiej. Pierwszy tom dotyczył wariantów Najdorfa i Scheveningena, a teraz nadszedł czas, aby zwrócić uwagę na trzy inne niezwykle popularne systemy: warianty Taimanova, Kana i Richtera-Rauzera.

Po starannym rozważeniu w zespole Thinkers Publis--hing, zdecydowaliśmy, że sensowne jest zgrupowanie tych wariantów razem. W szczególności dwa pierwsze są blisko spokrewnione i mają tę samą cechę, że w obu przypadkach czarne grają ... e7-e6 i ...

a7-a6 na wczesnym etapie.

Zazwyczaj mają one na celu zachowanie większej liczby opcji dla swojego gońca królewskiego poprzez odłożenie ... d7-d6 (lub nawet całkowite pominięcie go. ) Goniec może przejść na b4 lub c5 w różnych liniach.

Richter-Rauzer jest teoretycznie tylko jednym z możliwych wariantów klasycznego sycylijczyka. Mieliśmy już do czynienia z kilkoma partiami, które rozpoczęły się od klasycznego wariantu i w których czarne wkrótce zagrały ...e7-e6; a 6.Bc4 (wariant Sozina) został słusznie omówiony na stronach Scheveningen. Jest jednak jasne, że najbardziej popularna kontra białych, wariant Richtera-Rauzera (6.Bg5) zasługuje na osobną uwagę.

Przyglądając się strukturze wariantów Kana i Tajmanowa i decydując, które partie modelowe wykorzystać, zauważyłem wiele możliwych przejść do struktury "Jeża", pokazanej po prawej stronie. Kluczowe cechy to białe piony na e4 i c4 oraz co najmniej cztery czarne piony na a6, b6, d6 i e6. Ta struktura idealnie nadaje się do gry o wygraną czarnymi, ze względu na bardzo skomplikowane gry środkowe, które powstają.

(A skomplikowane gry środkowe są często potrzebne, aby mieć większe szanse na "konwersję" przewagi rankingowej). "Jeż" jest zdecydowanie strukturą, a nie odmianą, ale ma tak charakterystyczny charakter, że zdecydowałem się przeanalizować go jako pierwszy w rozdziale 2.

Upraszcza to późniejszą dyskusję na temat wariantów Taimanova i Kana, eliminując potrzebę omawiania każdego możliwego sposobu wejścia w strukturę Jeża.