Umyj mnie w domu, mamo

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Wash Me On Home, Mama

Zawartość książki:

A przede wszystkim Pete Najarian, którego Wash Me On Home, Mama jedna chce płakać, Perfect One odkłada książkę z wypłukanymi oczami i czystym sercem. Jak to się dzieje? Formalnie powieść jest prosta: kilka stron na raz poświęconych wewnętrznym chwilom garstki postaci żyjących luźno razem w czymś w rodzaju komuny, linia wskazująca ruch do przodu narysowana lekko kursywą akapit między każdą sekcją. Wrażenie przestrzeni jest dziwne i wyzwalające, być może stworzone przez rytm, czas jednej jakości myśli i bytu, a następnie innej. Nie jest to urządzenie znane jako "wiele punktów widzenia wzajemnie się komentujących, krytykujących i redukujących". Dzieje się tu coś nowego. Kompletność i ważność każdego serca i umysłu otwiera świat na świat poruszający się w wolnych relacjach do siebie nawzajem. Tak, tutaj, w tej książce, jest taniec.

Te postacie są nam dane poniżej poziomu ich samo-konceptualizacji. Nie ma powierzchni, przez którą można by się przebić lub którą można by zinterpretować: te postacie trzeba po prostu poznać, a nie odgadnąć: są widziane i pokazywane bez obrony, samooszukiwania się, fantazjowania na własny temat, które składają się na ego i to, co przywykliśmy uważać za osobowość. Dziewczyna na poczcie jedząca kanapkę z masłem orzechowym w skrzynce podczas deszczu, nagły strach mężczyzny o zmroku spacerującego z psami, sekretna przyjemność obornika w ogrodzie, kuchnia, zanim ktokolwiek się obudzi, dziewczyna wkładająca kolczyki, zanim wyruszy na aborcję, marzenie o świeżym chlebie - to nie tylko precyzja chwil, Nie chodzi tylko o precyzję momentów, przejrzystość języka (zupełnie nie zdajemy sobie sprawy z tego, że Najarian jest sam), ale o to, że dotknięto źródła, w którym wszystko jest jeszcze nieskazitelne, znaczące, wolne, nawet to, co straszne (więzień polityczny za granicą, nieudana komuna, zerwane miłości, nieszczęśliwe dziecko, zanieczyszczona zatoka), przy całej swojej skromności, a nawet, sądząc po akapicie Najariana, fikcja przybiera nowy obrót w tym małym tomie. Cechy, które uznaliśmy za kluczowe dla powieści, są nieistotne, jeśli w ogóle obecne, a to, z czego zrezygnowaliśmy jako niemożliwe - przestrzeń, światło, powietrze, czas, radość - kwitną nie w tekście, ale w czytelniku. Inwokacje do domu i morza, które utrzymują rytm, są właściwe, ponieważ miejsce percepcji zostało znalezione tam, gdzie serce jest w domu.

To cicha i doskonała sztuka, którą należy czytać jak utwór muzyczny powoli i luksusowo, a potem jeszcze raz. (Harriet Adams Transue, profesor nadzwyczajny i dyrektor Studiów nad Kobietami i Płcią, Uniwersytet w Toledo. Dla The American Book Review, 1981)