The US-India Nuclear Agreement: Accommodating the Anomaly?
Umowa o współpracy nuklearnej między Stanami Zjednoczonymi a Indiami, mająca na celu wznowienie handlu cywilnymi technologiami nuklearnymi z Indiami - państwem niebędącym sygnatariuszem Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) i de facto państwem posiadającym broń jądrową - jest uważana za gwałtowną zmianę w amerykańskiej polityce nierozprzestrzeniania broni jądrowej. Porozumienie nuklearne z 2008 r.
wywołało ostre reakcje i rozpętało burzę kontrowersji dotyczących odwrócenia amerykańskiej polityki nierozprzestrzeniania broni jądrowej i jej implikacji dla reżimu NPT. Niniejsza książka próbuje przezwyciężyć znaczące empiryczne i teoretyczne braki w zrozumieniu przesłanek zmiany amerykańskiej polityki nierozprzestrzeniania broni jądrowej wobec Indii. Umowa nuklearna była w dużej mierze związana z celami polityki zagranicznej USA, w szczególności z ustanowieniem Indii jako regionalnej przeciwwagi dla Chin.
Autor analizuje amerykańsko-indyjską umowę o współpracy nuklearnej w kontekście dwustronnym, w odniesieniu do reżimu nuklearnego.
W dotychczasowym dyskursie Indie były postrzegane głównie jako wyzwanie dla reżimu nuklearnego, ale odzwierciedla to niedostateczne zrozumienie podejścia Indii do kwestii broni jądrowej. Autor odnosi nuklearne wyobcowanie do rozdźwięku między podejściem USA i Indii do broni nuklearnej, widocznego podczas negocjacji, które doprowadziły do powstania układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej.
Zmiana podejścia Stanów Zjednoczonych do Indii, nuklearnego outliera, została powiązana wyłącznie z administracją Busha, która spotkała się ze znaczną krytyką za odsuwanie na bok polityki nierozprzestrzeniania broni jądrowej. Niniejsza książka zamiast tego śledzi przesunięcie słupków nuklearnych do administracji Clintona po testach nuklearnych Pokhran II przeprowadzonych przez Indie. Wbrew powszechnemu przekonaniu, że decyzja o zaoferowaniu Indiom technologii nuklearnej była improwizowaną decyzją administracji Busha, autor twierdzi, że była ona wynikiem starannego procesu dwustronnego dialogu i interakcji.
Niniejsza książka zawiera szczegółowy przegląd przesłanek i wydarzeń, które doprowadziły do zawarcia porozumienia. Posługując się teorią reżimu, autor argumentuje, że amerykańsko-indyjskie porozumienie nuklearne nie było ani obaleniem amerykańskiej polityki nierozprzestrzeniania broni jądrowej, ani rozpadem reżimu skoncentrowanego na układzie o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej. Było to raczej strategiczne posunięcie mające na celu przyjęcie Indii, anomalii w ramach reżimu.