Umieram za każdym razem, gdy słyszę dźwięk: Pamiętnik

Opinie czytelników

Książka „The World Was Absolutely New” autorstwa Mike'a Doughty'ego jest kontynuacją jego poprzedniego dzieła „Book of Drugs”. Jest ona wypełniona krótkimi rozdziałami, które prezentują unikalny głos Doughty'ego i jego refleksje na temat muzyki, doświadczeń życiowych i jego kariery jako muzyka, szczególnie w kontekście Nowego Jorku w latach 90-tych. Podczas gdy wielu czytelników docenia jego szczerość i wciągający sposób opowiadania historii, niektórzy uważają, że niektóre aspekty, takie jak pominięcie konkretnych nazwisk, umniejszają ogólnemu wrażeniu.

⬤ Wciągający i unikalny styl pisania
⬤ krótkie, strawne rozdziały
⬤ sugestywne refleksje na temat muzyki i osobistych doświadczeń
⬤ zabawne opowiadanie historii, które rezonuje z szeroką publicznością, w tym z osobami niezaznajomionymi z muzyką Doughty'ego
⬤ bogate słownictwo, które poprawia wrażenia z czytania.

⬤ Częsta odmowa wymienienia konkretnych osób sprawia, że niektórzy czytelnicy chcą więcej
⬤ niektórzy mogą uznać, że niechęć autora do pełnego zaangażowania się w proces pisania jest zauważalna
⬤ kilku recenzentów czuło się odłączonych z powodu początkowego przyznania się autora do napisania książki z powodów finansowych.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

I Die Each Time I Hear the Sound: A Memoir

Zawartość książki:

Precyzyjne, a jednocześnie dezorientujące spojrzenie na radość muzyki, proces zapamiętywania i momenty, w których świat staje się nowy, autorstwa uznanego autora piosenek i autora The Book of Drugs.

„(Pisarstwo Mike'a Doughty'ego jest) zdumiewająco witalne, pełne energii i naturalne.... ostre, a czasem raniące.”--RICK MOODY,autor The Long Accomplishment i The Ice Storm.

W tym bardzo oryginalnym zbiorze autobiograficznych opowieści, muzyk i pisarz Mike Doughty, swoim niepowtarzalnym głosem, przesyła wiadomości z życia wędrownego muzyka, żywo wspominając chwile, w których głębokie muzyczne doświadczenia sprawiły, że zobaczył świat na nowo.

I Die Each Time I Hear the Sound składa się z niekiedy surrealistycznych opowieści, czerpiących z powiązań pamięci, zwłaszcza momentów formacyjnych w Nowym Jorku w latach 90-tych. Przygląda się temu, jak żarliwa nostalgia fanów jest zarówno dobrodziejstwem, jak i ciężarem dla artysty pracującego nad utrzymaniem witalności, a także jak to jest starzeć się podczas trasy koncertowej i płodnie wydawać nową muzykę. Bada walkę o utrzymanie żywych relacji podczas życia w trasie i dziwność rozłączenia między wykonawcą a publicznością.

I Die Each Time I Hear the Sound to wyjątkowa narracja, która nie zatrzymuje się w czasie i niezapomniane badanie tego, co to znaczy być artystą w tym momencie kulturowym, jest zabawne, wrażliwe i bezlitosne.