Uderzenie miłości

Oryginalny tytuł:

Stroke of Love

Zawartość książki:

Słońce wschodziło jak zawsze, powoli zacierając cienie nocy. Tego ranka żadne chmury nie zakrywały jasnoniebieskiego nieba w Vermont. Blask promieni słonecznych przenikał przez klon nasienny, który rozpościerał się nad naszym trawnikiem. Jakby słońce celowo je wycelowało, jego promienie wystrzeliły przez krawędzie zaciągniętych żaluzji do sypialni, w której spałem spokojnie śniąc. Przebiły moje oczy jak włócznie, budząc mnie nagle.

To nieuprzejme przebudzenie nastąpiło w sobotni poranek, kiedy większość ludzi ma szansę się wyspać. Ja jednak nie mogłem. Moim zadaniem było przygotowanie się na cały dzień pracy. Przeprowadziliśmy się do Windsor, gdy mój ojciec opuścił naszą rodzinę sześć lat temu. Moja mama pracowała w fabryce gumy Goodyear, więc przeniosła całą naszą piątkę do tego pięknego, małego miasteczka w dolinie rzeki Connecticut. Nie mając ojca na utrzymaniu i będąc najstarszym, stałem się odpowiedzialny za przynoszenie dodatkowych pieniędzy, aby nasza rodzina mogła przetrwać. Trzy lata temu, tuż po tym, jak skończyłem 13 lat, w pobliskim sklepie z narzędziami zatrudniono mnie jako magazyniera. Ta praca nauczyła mnie odpowiedzialności i przygotowała na to, co miało nadejść.

Zszedłem na dół i pierwszą poranną czynnością było zrobienie kawy. Następnie przygotowywałem śniadanie dla wszystkich. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było wręczenie mojej matce filiżanki gorącej kawy. "Dziękuję, Michael, potrzebowałam tego. Proszę, usiądźcie wszyscy.

"Moje radosne siostry pobiegły na swoje miejsca. Mój brat powoli dotarł do swojego krzesła i położył głowę na ramieniu.

"Chodź Jim, usiądź i napełnij swoją miskę". Moja mama nigdy nie musiała mówić dwa razy. Garnek z owsianką szybko się opróżnił, więc pomodliliśmy się, każdy chwycił kawałek tosta i bez słowa zagłębiliśmy się w gorącej owsiance.

Nagle w domu rozległ się przenikliwy pisk syreny, który przerwał brzęk łyżek. Rzuciliśmy się do okna w salonie i odsunęliśmy zasłonę. Migające światła prawie nas oślepiły, gdy karetka pędził do końca ulicy. Rodziny w naszym sąsiedztwie znają się, odkąd wprowadziliśmy się sześć lat temu. Pomagamy sobie nawzajem, kiedy tylko nadarzy się okazja. Z większością z nich byłam bardzo blisko. Opiekowałam się ich dziećmi, kosiłam trawniki, pomagałam sadzić ogródki na wiosnę, a zimą odśnieżałam.

Karetka oznaczała, że jeden z nich ma kłopoty. Wybiegłem przez frontowe drzwi, z ganku i w dół naszej ślepej uliczki, wyprzedzając moją rodzinę.