Uczestnicy: Uczestnicy konferencji w Wannsee

Opinie czytelników

Książka zawiera szczegółową analizę uczestników konferencji w Wannsee i ich roli w Holokauście, podkreślając endemiczny antysemityzm, który wpłynął na ich działania. Służy zarówno jako opis historyczny, jak i badanie psychologiczne biurokratów zaangażowanych w organizowanie ludobójstwa, oferując cenne biografie kluczowych postaci.

Książka jest niezwykle pouczająca, oferując unikalny wgląd w autobiograficzne streszczenia uczestników i szczegóły biograficzne, które trudno znaleźć gdzie indziej. Jest wysoce zalecana dla osób zainteresowanych studiami nad Holokaustem i historią reżimu nazistowskiego, a także służy jako cenne źródło informacji. Czytelnicy doceniają jej dogłębność i wysiłek naukowy w nią włożony.

Niektórzy czytelnicy zauważyli, że biografie mogłyby być dłuższe ze względu na niedobór materiałów źródłowych. Pojawiły się również uwagi krytyczne dotyczące fizycznej jakości książki, w tym druku i układu. Ponadto, choć książka porusza ważne tematy, jej niepokojąca treść może nie być odpowiednia dla wszystkich czytelników.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Participants: The Men of the Wannsee Conference

Zawartość książki:

Łącząc przystępną prozę z naukowym rygorem, The Participants przedstawia fascynujące sylwetki zbyt ludzkich ludzi, którzy wdrożyli jedne z najbardziej nieludzkich czynów w historii.

20 stycznia 1942 r. piętnastu wysokich rangą niemieckich urzędników państwowych wzięło udział w krótkim spotkaniu w Berlinie, aby omówić deportację i mordowanie Żydów w okupowanej przez nazistów Europie. Mimo że konferencja w Wannsee trwała mniej niż dwie godziny, jest dziś rozumiana jako ważny epizod w historii Holokaustu, będący przykładem podziału pracy i biurokratyzacji, które umożliwiły "ostateczne rozwiązanie". Jednak podczas gdy sama konferencja została wyczerpująco zbadana, wielu jej uczestników pozostaje stosunkowo mało znanych.

Ze wstępu:

Dziesięciu z piętnastu uczestników studiowało na uniwersytecie. Ośmiu z nich uzyskało nawet tytuł doktora, choć należy zaznaczyć, że w latach 20. ubiegłego wieku znacznie łatwiej było uzyskać doktorat z prawa lub filozofii niż obecnie. Ośmiu z nich studiowało prawo, co, podobnie jak obecnie, nie było rzadkością na najwyższych stanowiskach w administracji publicznej. Wielu z nich po raz pierwszy zwróciło się ku radykalnej polityce jako członkowie Freikorpsu lub bractw studenckich. Trzech z uczestników (Freisler, Klopfer i Lange) studiowało w Jenie. W latach dwudziestych Uniwersytet w Jenie był podatnym gruntem dla nacjonalistycznego myślenia. Dzięki zaangażowanemu naziście, badaczowi rasy i późniejszemu SS-Hauptsturmbannfhrerowi Karlowi Astelowi jako rektorowi, stał się on modelowym nazistowskim uniwersytetem. Nauczał tam również badacz rasy Hans Gnther. Inni, tacy jak Reinhard Heydrich, wstąpili do SS, ponieważ nie udało im się zrobić kariery gdzie indziej i stali się radykałami dopiero wtedy, gdy stali się członkami samozwańczego nazistowskiego elitarnego zakonu.