Poverty, Charity and the Image of the Poor in Rabbinic Texts from the Land of Israel
W literaturze rabinicznej z Ziemi Izraela ubodzy nie są przedstawiani jako bierni odbiorcy darów i wsparcia, ale jako niezależne podmioty, które są odpowiedzialne za własne zachowanie. Oczekiwano, że wspólnotowa opieka nad potrzebującymi wykroczy poza ich podstawowe potrzeby w zakresie żywności, odzieży i schronienia; fizyczne bezpieczeństwo ubogich i wartość ich czasu, a także ich godność i poczucie własnej wartości zostały również włączone w zakres dobroczynności.
W tej monografii Yael Wilfand oferuje kompleksową i kontekstualną analizę głównych tekstów rabinicznych na temat ubóstwa i dobroczynności powstałych w ciągu pierwszych pięciu wieków Wspólnej Ery w Ziemi Izraela, głównie Miszny, Tosefty, Talmudu Palestyńskiego i midraszy. Pokazuje, że dla rabinów biedni niekoniecznie byli uważani za outsiderów; w rzeczywistości niektórzy uczniowie i rabini w Palestynie mogli osobiście doświadczyć ubóstwa. Wilfand twierdzi, że taka różnorodność społeczno-ekonomiczna przyczyniła się do myślenia tych rabinów, którzy rzadko postrzegali ubóstwo jako wynik wykroczenia (w przeciwieństwie do Talmudu Babilońskiego).
Książka ta przedstawia szereg kontrastujących ze sobą punktów widzenia palestyńskich rabinów w takich kwestiach jak: Czy gminni administratorzy muszą upewniać się, że wnioskodawcy kwalifikują się do otrzymania jałmużny? Czy nowi ubodzy z zamożnych rodzin powinni otrzymywać wyjątkowe wsparcie? Czy sąsiadujący nie-Żydzi mogą kwalifikować się do pomocy ekonomicznej z żydowskich źródeł gminnych? Badając palestyńskie źródła rabiniczne w kontekście zarówno hegemonicznego środowiska grecko-rzymskiego (później chrześcijańskiego), jak i dziedzictwa biblijnego, tom ten oferuje wciągający opis niektórych starożytnych podejść do ponadczasowych wyzwań społecznych.