Tysiąc ciemności: Kłamstwa i prawda w fikcji o Holokauście

Opinie czytelników

Książka oferuje dogłębną i przemyślaną analizę literatury Holokaustu, badając reprezentację i wpływ różnych form wyrazu artystycznego związanych z Holokaustem. Porusza złożone kwestie dotyczące pamięci, sztuki i odpowiedzialności za opowiadanie historii Holokaustu.

Książka jest chwalona za wciągające i dogłębne potraktowanie literatury Holokaustu, łącząc obszerne badania z żywym stylem pisania. Czytelnicy uznają autorytatywny głos autora i pasję do tematu za urzekające, zapewniające cenny kontekst i uzasadnienie dla badanych dzieł. Służy jako przydatny przewodnik zarówno dla nowicjuszy, jak i osób zaznajomionych z tematem, podkreślając złożoność i sprzeczności w narracjach o Holokauście.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać temat za ponury, a głębia książki może wymagać zaangażowania w zrozumienie skomplikowanej relacji między pamięcią a sztuką. Ponadto eksploracja kontrowersyjnych tematów związanych z reprezentacją Holokaustu może być dla niektórych wyzwaniem.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Thousand Darknesses: Lies and Truth in Holocaust Fiction

Zawartość książki:

Jaka jest różnica między pisaniem powieści o Holokauście a fabrykowaniem wspomnień? Czy narracje o Holokauście mają szczególny obowiązek bycia „prawdziwymi” - to znaczy wiernymi faktom historycznym?

A może w takich dziełach można kłamać?

W swoim prowokacyjnym studium A Thousand Darknesses Ruth Franklin bada te pytania, gdy pojawiają się one w najważniejszych dziełach fikcji o Holokauście, od opowiadań oświęcimskich Tadeusza Borowskiego po postmodernistyczną historię rodzinną Jonathana Safrana Foera. Franklin argumentuje, że kultura ostatnich kilku dekad, obsesja na punkcie pamięci, doprowadziła nas do błędnego skupienia się na świadectwie jako jedynej słusznej formie pisania o Holokauście. Ponieważ nawet najbardziej kanoniczne teksty zostały poddane kontroli pod kątem wierności faktom, straciliśmy z oczu istotną rolę, jaką wyobraźnia odgrywa w tworzeniu każdego dzieła literackiego, w tym pamiętnika.

Przyglądając się na nowo pamiętnikom Elie Wiesela i Primo Leviego, a także analizując powieści takich pisarzy jak Piotr Rawicz, Jerzy Kosiński, W. G. Sebald i Wolfgang Koeppen, Franklin przedstawia przekonujące argumenty przemawiające za tym, że literatura jest równie ważnym narzędziem do zrozumienia Holokaustu (i pamiętnika jako równie niejednoznacznej formy). Rezultatem jest studium o ogromnej głębi i zasięgu, które oferuje jasny obraz często mętnej dziedziny.