Tworzenie wartości przez żywą pracę: Studium normatywne i empiryczne - tom 2

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Creation of Value by Living Labour: A Normative and Empirical Study - Vol. 2

Zawartość książki:

Książka opiera się na "nowej teorii czterech" profesora Chenga na temat wartości, bogactwa i dystrybucji, wśród których "nowa teoria wartości pracy żywej" jest szczególnie twórcza. Jej podstawowa idea jest następująca. Według Marksa, cała praca, która bezpośrednio wytwarza fizyczne i umysłowe lub kulturowe dobra do wymiany na rynkach, lub bezpośrednie usługi w zakresie produkcji i reprodukcji dóbr pracy, w tym wewnętrzna praca kierownicza oraz praca naukowa i techniczna, należy do kategorii pracy tworzącej wartość lub pracy produkcyjnej. Teoria ta dokładnie podąża za tokiem myślenia Marksa w jego analizie produkcji materialnej i rozszerza ją na wszystkie sektory społeczne i gospodarcze.

Drugą przeszkodą w zrozumieniu szczególnej roli pracy w powstających pracochłonnych technologiach jest wyłączne skupienie się ekonomii neoklasycznej na produkcji prywatnej. Podstawowym założeniem jest idealny system produkcji prowadzony przez całkowicie odrębne podmioty prawne, z których każdy produkuje wyłącznie na rynek i wchodzi w interakcje z innymi wyłącznie za pośrednictwem rynku.

Jednak wyniki umysłowych działań produkcyjnych, takich jak praca naukowa, praca twórcza, a nawet zarządzanie, w coraz większym stopniu przybierają formę ogólnego pozyskiwania dla społeczeństwa, które jest zatem z natury społeczne. Marks nazywał to "ogólną pracą społeczną". Praca prywatna w przedsiębiorstwie czerpie zarówno z tej ogólnej pracy społecznej, jak i z nakładów, które nabywa na rynku. To samo odnosi się również do pracy kulturowej, która stanowi część procesu, w którym sama siła robocza jest reprodukowana, nie tylko kształtując jej moce produkcyjne. Najbardziej oczywistym tego przykładem jest edukacja, którą nawet neoklasycy muszą do pewnego stopnia uznać za "dobro publiczne".

Chińska gospodarka obejmuje kombinację form własności - publicznej, prywatnej i spółdzielczej. Co więcej, te formy własności, w określonych i odrębnych warunkach chińskiego społeczeństwa, niekoniecznie są takie same jak ich formalnie identyczne odpowiedniki w społeczeństwie zachodnim, dokładnie w taki sam sposób, w jaki własność ziemi w XVIII-wiecznej Anglii, choć formalnie taka sama jak ta dominująca we francuskim ancien r gime z tego samego okresu, przyjęła już cechy kapitalistyczne dalekie od tych, które zostały zmiecione w rewolucji 1789 roku.

Nawet całkowicie prywatny kapitał działa pod znacznie większymi, a nawet jakościowo innymi ograniczeniami publicznymi w Chinach niż te występujące w gospodarkach w pełni kapitalistycznych i jest w stanie korzystać z zasobów publicznych, które nie występują w tej samej formie. Oczywiście prawdą jest, że publiczne ograniczenia i zasoby istnieją we wszystkich społeczeństwach, nawet tych, które dumnie głoszą swój kapitalistyczny charakter. Jednak ekonomia neoklasyczna ignoruje ten fakt i mówi tak, jakby cała produkcja była tak prywatna, jak monady Leibnitza. W rezultacie musi ona stosować skomplikowane objaśnienia, aby zaprzeczyć oczywistemu faktowi, że rząd, edukacja, zdrowie, opieka i niezliczone inne działania publiczne nie tylko przyczyniają się do wartości i bogactwa społeczeństwa, ale tworzą niezbędną infrastrukturę mentalną, bez której prywatna produkcja nie mogłaby nawet mieć miejsca, tak samo jak nie mogłaby istnieć bez powietrza, wody czy słońca. Zachodnia teoria nie przyznaje nawet rządowi, nie mówiąc już o sferze publicznej, statusu czynnika produkcji. Nic dziwnego, że nie może ona wyjaśnić wzrostu gospodarczego Chin.