Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka Franka Rhodesa stanowi zwięzłą i czytelną analizę zarządzania szkolnictwem wyższym, finansów i roli uniwersytetów, skierowaną w szczególności do odbiorców będących liderami w tej dziedzinie. Chociaż jest chwalona za swoją przejrzystość i użyteczność, niektórzy krytycy zauważają, że koncentruje się wyłącznie na uniwersytetach, nie odnosząc się do niezbędnych powiązań z edukacją w szkołach średnich.
Zalety:⬤ Przejrzyste i zwięzłe wyjaśnienie złożonych kwestii związanych ze szkolnictwem wyższym.
⬤ Zawiera cenne spostrzeżenia na temat zarządzania i roli wykładowców.
⬤ Przydatne źródło wiedzy na temat wkładu uniwersytetów badawczych.
⬤ Napisana przez wybitnego lidera w dziedzinie szkolnictwa wyższego, co zwiększa jej wiarygodność.
Wady:⬤ Skupia się wyłącznie na uniwersytetach, zaniedbując relacje ze szkołami średnimi.
⬤ Brak sugestii dotyczących poprawy przygotowania uczniów szkół średnich do studiowania na uniwersytetach.
⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać książkę za niewystarczająco szeroką w swoim zakresie edukacyjnym.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Creation of the Future: Puzzles of American Democracy
Zawartość książki:
Czy uniwersytet jest dinozaurem: ogromnym, ociężałym, ujmującym na swój sposób, ale nieprzystosowanym do dzisiejszego świata? Czy to już przeszłość, niepotrzebna w dobie Internetu i nauki online? W książce, która może sprowokować zarówno ludzi wiernych ideałowi uniwersytetu, jak i tych, którzy przewidują jego upadek, Frank H. T. Rhodes przyznaje, że uniwersytet jest niedoskonałą instytucją, ale argumentuje, że odgrywa istotną rolę we współczesnym społeczeństwie. W procesie tym wyraża zdecydowane opinie na temat szeregu trudnych kwestii. The Creation of the Future nie jest obroną ani promocją status quo. Skupiając się na amerykańskich uniwersytetach badawczych, Rhodes przekonuje, że są one niezastąpionym zasobem, dosłownie narodowym i międzynarodowym skarbem, którego wartość musi zostać zachowana poprzez rozsądną odnowę i reformę, zaczynając od ponownego poświęcenia się nauczaniu jako moralnemu powołaniu. Rhodes omawia, gdzie znajduje się dziś uniwersytet badawczy i jak się tu znalazł, a także dokąd musi zmierzać w przyszłości.
W procesie tym porusza szeroki zakres współczesnych wyzwań stojących przed instytucją, w tym: *dlaczego uniwersytety nie mogą już być wieżami z kości słoniowej*dlaczego pożądana jest ocena profesorów po zakończeniu kadencji*czy standardy oceniania stały się zbyt luźne*dlaczego uzwiązkowienie absolwentów jest niewłaściwe*dlaczego akcja afirmatywna jest konieczna*jak można poprawić zarządzanie i przywództwo*jak utrzymać poczucie zaangażowania w uniwersytet w obliczu rosnącej specjalizacji dyscyplinarnej*dlaczego wydział musi potwierdzić, że członkostwo w uniwersytecie ma nie tylko swoje przywileje, ale także swoją cenę. *Co należy, a czego nie należy robić, aby kontrolować szybki wzrost czesnego. *Czy programy nauczania szkół zawodowych powinny być bardziej ukierunkowane na sztuki wyzwolone? *dlaczego służba jest społecznym obowiązkiem wszystkich uniwersytetów, a nie tylko instytucji przyznających granty gruntowe. *dlaczego badania naukowe są niezbędne do skutecznego nauczania. Jego osiemnastoletnia kadencja jako rektora Cornell University daje Rhodesowi unikalną perspektywę na system, który uważa zarówno za bezcenny, jak i wymagający zmian. Choć jest entuzjastycznym orędownikiem, nie owija w bawełnę, zalecając gruntowne zmiany. Jak pisze, największą katastrofą, przed którą stoją dziś uniwersytety, jest utrata wspólnoty: Bez społeczności wiedza staje się idiosynkratyczna.
Samotny uczeń, studiujący w izolacji, jest podatny na zawężenie, dogmatyzm i niesprawdzone założenia; realizowane we wspólnocie, uczenie się będzie ekspansywne i świadome, kwestionowane przez przeciwstawne interpretacje, zakwaszane przez różne doświadczenia i udoskonalane przez alternatywne punkty widzenia. Opowiadając się za nowym znaczeniem amerykańskiego uniwersytetu badawczego, Rhodes opowiada się za odnową poprzez zastosowanie starych cnót w nowych realiach. Mówi, że kultura kampusu musi obejmować ludzkie doświadczenie w całym jego bogactwie, szerokości i niejednoznaczności, jeśli ma przetrwać i prosperować.
