Poezja. Z lekceważącą grą słów Hagerty sięga do korzeni samego języka, pokazując nierozerwalne więzi między naszym światem wewnętrznym i zewnętrznym oraz między światem, który jest „prawdziwy”, a światami, które możemy sobie wyobrazić.
Jej nieustraszone alter-ego, Twinzilla, rozbudza w nawet najbardziej znudzonym postmodernistycznym czytelniku całą potężną moc, której potrzebuje nasza planeta. „Wiersze w TWINZILLA są inteligentne, drażniące, śmiertelnie poważne, naznaczone bystrą inteligencją i pomysłowym językiem. Hagerty zabiera nas do świata, w którym „metafizyka jest jak cukierek”.
Jej narracje skaczą, pomysłowe i satysfakcjonujące, obejmując macierzyństwo i rodzicielstwo, analizując kwestie znaczenia i ucieleśnienia, przeplatając się od elegijnego do radośnie radosnego, pokazując sposoby, w jakie zacieniamy własne ja „. Jeanne Larsen”.