Tutaj na szlaku

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Right Here on the Trail

Zawartość książki:

Jest kilka prostych rzeczy, które noszę ze sobą, gdy moja wędrówka Szlakiem Appalachów szybko odchodzi w przeszłość. Co zostawić w środku? Co zostawić na zewnątrz? Czego naprawdę potrzebuję? Jak zmniejszyć swój ciężar? Jeden krok na raz, jedna chwila na raz, jeden dzień na raz, jedno miasto na raz.

Żyj chwilą. Pamiętaj, aby docenić to, że jesteś na tyle zdrowy, aby chodzić kolejny dzień. Poświęć czas na podziwianie widoków.

Ciesz się ludźmi, miastami i życzliwością innych.

Blokuj to, co negatywne. Skup się na tym, co pozytywne.

Podziwiać cud natury. Mam nadzieję, że te i wiele, wiele innych prostych rzeczy pozostanie na zawsze w moim umyśle i duchu. Wszystko zaczęło się w sobotę w połowie marca w Springer Mountain w Georgii.

Założyłem plecak z rzeczami, których potrzebowałem i zacząłem iść na północ. Nie wiedziałem, jak daleko zajdę, ale każdy dzień prowadził do następnego. Odległość i kilometry wydawały się ciągnąć w nieskończoność.

Z pewnością to się nigdy nie skończy. Dni po prostu biegły razem.

Czas nie miał ram. Wiosna przyszła i zmieniła się w lato. Żyłem z dnia na dzień, bez żadnego harmonogramu.

Nie wiedziałem, że zwykła polna ścieżka może stać się odrębnym i wyjątkowym światem samym w sobie.

Nie wiedziałem, że tak wiele uczuć, myśli i emocji może pochodzić z prostej polnej ścieżki. Nie wiedziałem, że tak wiele dowiem się o sobie z prostej polnej ścieżki. Myśl o zejściu ze szlaku nigdy nie przyszła mi do głowy.

To był najlepszy czas w moim życiu. Teraz pozostały mi tylko wspomnienia. Wszystko, co mogę teraz zrobić, to usiąść z tymi wspomnieniami i uśmiechnąć się.

Uśmiecham się, gdy pomyślę, że przeszedłem 2 185. 3 mil. Nie pytaj mnie, jak przeszedłem taki dystans.

Nie mogłem przejść tak daleko, prawda? Z pewnością nie było to realne. Uśmiecham się, gdy myślę o ludziach, których spotkałem i z którymi przez chwilę szedłem. Przez chwilę dzieliliśmy razem sen.

Uśmiecham się, gdy myślę o ludziach, którzy czekali na skrzyżowaniu dróg i wydawali się tacy szczęśliwi, mogąc zaoferować mi coś do picia lub coś do jedzenia. Uśmiecham się na myśl o ludziach, którzy podwozili mnie do miasta. Uśmiecham się, gdy przypominam sobie coś, co się wydarzyło lub coś, co ktoś powiedział.

Uśmiecham się na myśl o pogodzie, błocie, skałach i korzeniach. Uśmiecham się, gdy przypominam sobie wszystkie sytuacje, w których poślizgnąłem się i upadłem. Uśmiecham się, gdy myślę, że byłem w stanie wstać po upadku.

Te i wiele innych rzeczy z mojego spaceru sprawią, że będę się uśmiechać przez wiele lat. Jak przejść z tego świata prostej polnej ścieżki z powrotem do nie tak prostego świata? Myślę, że nigdy nie opuszczę tego prostego, polnego szlaku. Po prostu pozostanę na szlaku.

Dopóki jestem na szlaku, wiem, gdzie jestem. Tak długo, jak pozostaję na szlaku, wiem, gdzie jest moje miejsce. Dopóki pozostaję na szlaku, nie zgubię się.

Czuję się zagubiony, gdy schodzę ze szlaku. "Wiesz, gdzie jesteśmy? "Jesteśmy tutaj". Mam nadzieję, że w końcu przypomnę sobie, że nie ma innego miejsca, w którym mógłbym być.