Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.
Turkish Instinct or the Praise of Genocide: Radical Islam and the Armenian Genocide
Gdzie są Ormianie z ormiańskich wyżyn? Gdzie się podziali? Jak zniknęli? Jak to się stało, że z 7 milionów Ormian istniejących w XIV wieku pozostały tylko dwa miliony do 1920 roku, które w przeciwnym razie, gdyby nie doszło do ludobójstwa, powinny dziś liczyć nawet 75 milionów ludzi, a nie 10? Komunizm i nazizm mogły wdrażać taką rasistowską i ksenofobiczną ideologię tylko przez odpowiednio 70 i 25 lat, powodując taką ilość ludzkich i materialnych szkód i aberracji, które wszyscy znamy. Żadne inne ludobójstwo nie trwało tyle wieków i żadne inne państwo nie dopuściło się tylu ludobójstw na tylu grupach etnicznych, co Turcja. Szacuje się, że 11 milionów Ormian zostało eksterminowanych od 1065 do 1923 roku, poprzez mechanizm cyklicznych ludobójstw. Ponad 4 miliony chrześcijan doświadczyło ludobójstwa i zginęło z rąk Turków w latach 1890-1923. Nie zapominajmy o zakresie i brutalności wydarzeń, które doprowadziły do eksterminacji trzech czwartych narodu ormiańskiego, zredukowały ormiańską ojczyznę i jej kolosalne dziedzictwo kulturowe do gruzów. Armenia została następnie okupowana i podzielona między sąsiednie kraje. Ponad 3 tysiące ormiańskich kościołów zostało skonfiskowanych, zniszczonych, zniszczonych, wysadzonych w powietrze, zamienionych w sklepy, stajnie lub meczety, celowo pozostawionych w ruinie.
Osmańsko-tureckie, pan-tureckie i radykalne islamskie instytucje nigdy nie ukrywały pewnej fascynacji, gloryfikacji i uwielbienia dla ludobójstwa, aż do podniesienia go do rangi przyjętej przez państwo strategii-dogmatu, w stopniu mistyfikacji, wspieranej przez przyczyniającą się i nieuchwytną ideologię: zaprzeczanie. A zaprzeczający ludobójstwu są trzy razy bardziej skłonni do ponownego popełnienia ludobójstwa niż inne rządy. Ani ormiańska, ani turecka historiografia nigdy nie donosiły nawet o marginalnych elementach tureckiego establishmentu i politycznej szkoły myślenia otwartej na dialog z Ormianami, a tym bardziej o sympatykach, jeśli w ogóle. Historycznie rzecz biorąc, wszystkie kraje popełniające ludobójstwo przejawiały niechęć i promowały pojednanie z ocalałymi, z wyjątkiem Turcji, trzymając w ten sposób prawdę jako zakładnika poprzez zaprzeczanie i zniekształcającą dezinformację, uniemożliwiając nawet własnym obywatelom dostęp do informacji historycznych o ludobójstwie - chociaż 15 lat temu tylko 2% tureckiej populacji znało i akceptowało prawdę, obecnie 15% - i grożąc społeczności międzynarodowej wszelkimi konsekwencjami uznania. Ktoś musi zachęcić Turcję do racjonalności, odpowiedzialności i świadomości. Gdyby Ormianie zostali zasymilowani, zislamizowani i zturkizowani, ludobójstwo nie miałoby miejsca. Turcja Osmańska przegrała wojnę i imperium, ale wygrała bitwę z Ormianami.
Szacuje się, że od 6 do 8 milionów ukrytych lub krypto-Ormian, potomków sierot i zislamizowanych Ormian, którzy przeżyli, będzie stanowić wyzwanie dla Turcji w przewidywalnej przyszłości: kaprysy historii. Od czasu najazdu Turków osmańskich na Azję Mniejszą ludobójstwo nigdy nie ustało, a społeczność chrześcijańska nie zadała sobie trudu, by chronić pierwsze chrześcijańskie państwo narodowe na ziemi. Cytując Marcina Lutra Linga, w końcu zapamiętamy nie słowa naszych wrogów, ale milczenie naszych przyjaciół.