Trzydaniowy bankiet świętego Bernarda: Pokora, miłość i kontemplacja w De Gradibus

Opinie czytelników

Książka została dobrze przyjęta ze względu na wnikliwe nauki na temat benedyktyńskiego / cysterskiego stylu życia, w szczególności koncentrując się na dumie i pokorze przez współczujący obiektyw. Czytelnicy doceniają mądrość i humor autora, które ułatwiają osobistą refleksję i transformację.

Wnikliwe nauki, współczujące podejście, humor, który angażuje czytelnika, oferuje możliwości osobistej transformacji, dobrze napisane i elokwentne.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać niektóre momenty za trudne lub mogą doświadczyć początkowego oporu wobec przedstawionych wiadomości.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Saint Bernard's Three-Course Banquet: Humility, Charity, and Contemplation in the De Gradibus

Zawartość książki:

Słynne dzieło świętego Bernarda, Kroki pokory i pychy (łac. De gradibus humilitatis et superbiae), to krótka książka składająca się z zaledwie pięćdziesięciu siedmiu akapitów.

Opat z Clairvaux rozprawia się w niej z doktryną zawartą w bardzo istotnym rozdziale 7 Reguły dla mnichów św. Benedykta z VI wieku, który bada dynamiczne "stopnie" zarówno pokory, jak i pychy. Ten rozdział Benedykta można uznać za duchową podstawę całej benedyktyńskiej egzystencji.

W książce Saint Bernard's Three-Course Banquet, Dom Bernard Bonowitz czyni nauczanie zarówno Bernarda, jak i Benedykta dostępnym dla współczesnych czytelników w zestawie konferencji pierwotnie stworzonych i wygłoszonych do grupy cysterskich "juniorów", czyli mnichów i mniszek, którzy ukończyli nowicjat, ale nie złożyli jeszcze ślubów wieczystych. Z Domem Bernardem jako przewodnikiem, wielu innych czytelników może być pewnych, że piją z najczystszych źródeł tradycji monastycznej, która na tej głębokości staje się jednym z samą Ewangelią. Bernard Bonowitz, konwertyta z judaizmu z dyplomem z klasyki na Uniwersytecie Columbia, był jezuitą przez dziewięć lat, zanim wstąpił do Opactwa Świętego Józefa w Spencer w stanie Massachusetts.

Natychmiast po złożeniu ślubów opat mianował go mistrzem nowicjuszy, które to stanowisko piastował przez dziesięć lat i które dało mu wiele okazji do dzielenia się znaczącymi darami umysłu i serca podczas inicjowania nowicjuszy w życie monastyczne, zarówno na poziomie nauczania w klasie, jak i kierownictwa duchowego. W 1996 r. został wybrany przełożonym klasztoru Novo Mundo w Brazylii, który wkrótce doprowadził do prawdziwej monastycznej wiosny.

W 2008 r. został opatem klasztoru Novo Mundo, który obecnie jest wspólnotą przyciągającą imponującą liczbę młodych mężczyzn pragnących podążać drogą cysterskiego uczniostwa.