Ocena:
Książka dostarcza dokładnego i dobrze zbadanego opisu okrucieństw popełnionych po II wojnie światowej w Jugosławii, koncentrując się w szczególności na masakrach w 1945 r. oraz doświadczeniach różnych grup etnicznych i uchodźców. Pomaga w ponownej ocenie narracji historycznych i obalaniu mitów otaczających ten okres. Brakuje jej jednak odpowiednich map i mogła nie dotrzeć do szerokiego grona odbiorców.
Zalety:⬤ Dobrze zbadana i zbadana
⬤ przyczynia się do ponownej oceny powojennej historii
⬤ pomaga odkryć ukryte prawdy o przemocy etnicznej
⬤ w oparciu o potwierdzone świadectwa i wcześniej niewykorzystane źródła archiwalne.
⬤ Brak map, które mogą utrudniać zrozumienie topografii
⬤ może nie dotrzeć do wystarczającej liczby czytelników
⬤ niektóre archiwa pozostają niezbadane lub zostały zniszczone.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
The Tragedy of Bleiburg and Viktring, 1945
Okrucieństwa i masowe mordy popełnione przez partyzanckie jednostki armii jugosłowiańskiej Josipa Broza Tito bezpośrednio po II wojnie światowej nie miały miejsca w sumieniu socjalistycznej Jugosławii. Niejednokrotnie coroczne chorwackie obchody upamiętniające ofiary Bleiburga były przedmiotem ataków przeprowadzanych przez socjalistyczne państwo jugosłowiańskie. Za zachodnią granicą, na austriackiej ziemi, jugosłowiańskie tajne służby (UDBA) nie wahały się przed zamordowaniem bohatera chorwackiej kultury pamięci, Nicoli Martinovicia, jeszcze w 1975 roku. Oficjalna historia była zgodna ze stanowczym paradygmatem interpretacyjnym, który wzywał do gloryfikacji antyfaszystowskiego "ludowego oporu wyzwoleńczego". Wraz z rozpadem Jugosławii i jej socjalistycznego reżimu w 1991 r., relacje współczesnych świadków, które były cenione głównie w kręgach emigracyjnych za granicą, w coraz większym stopniu docierały do świadomości publicznej w Chorwacji i Słowenii.
W latach dziewięćdziesiątych Chorwacja była świadkiem pojawienia się pamięci, która została stłumiona przez reżim socjalistyczno-jugosłowiański, a mianowicie tragedii w Bleiburgu. Sytuacja w Słowenii była podobna pod względem tożsamości i kultury pamięci. Wśród Słoweńców zbrodnie komunistyczne popełnione w czasie zawieruchy znane są jako dramat Viktring lub tragedia Viktring, nazwana na cześć największego obozu dla uchodźców w Słowenii. Doniesienia o powojennych zbrodniach komunistycznych i niezliczonych odkryciach masowych grobów zaczęły również krążyć w mediach niemieckojęzycznego świata w ciągu ostatnich kilku lat. Skrupulatnie zbadana książka Floriana Rulitza, dostępna teraz po raz pierwszy w języku angielskim, stanowi korektę pamięci historycznej, która wcześniej została zaakceptowana jako prawda. Rulitz skupia się na dwóch zasadniczych pytaniach. Po pierwsze, czy tak zwane "ostateczne bitwy okrążające" rzeczywiście miały miejsce w Karyntii w rejonach Ferlach/Hollenburg/Viktring i Dravograd/Poljana/Bleiburg, skutkując militarnymi zwycięstwami armii jugosłowiańskiej? Po drugie, czy bitwy po kapitulacji były toczone przez uchodźców w celu dotarcia do kontrolowanych przez Brytyjczyków obszarów w Karyntii? Aby odpowiedzieć na te pytania, Rulitz przedstawia szczegółową rekonstrukcję tych dni w maju 1945 roku. Ponadto rozważa kwestię morderstw na terytorium Austrii, które zostały wyciszone w literaturze partyzanckiej i przedstawione jako ofiary końcowych operacji wojskowych.
To przełomowe badanie zainteresuje naukowców i studentów współczesnej historii Europy.