Sinking City
Nasi operatorzy komórkowi nie mogą się zdecydować, co jest bardziej zdumiewające: a) sprawdzanie faktów, że zmarli mają prawo do jednego połączenia telefonicznego, którego nigdy nie używają w stosunku do członka rodziny lub przyjaciela b) sprawdzanie faktów, że żywi blokują połowę tych przychodzących dzwonków - rozłączają zbyt wiele pozostałych. Debiutancki Sinking City Noah Renna jest na tyle uprzejmy, że zostawia nam wiadomość, mile widzianą ciągłą pocztę głosową, którą subskrybenci lepiej archiwizują. Powinniśmy zapisać jego słowa, by odtwarzać je sobie w czasie powodzi, słońca lub śniegu. To, gdzie żyjemy, nie powinno już być pomijane w tym, jak żyjemy i dlaczego żyjemy. Wiersze Renna przypominają nam, byśmy czcili lokalizację już teraz, ponieważ nauka przepowiada, że chodnik, którym się poruszamy, pewnego dnia utworzy nikczemnie długą rafę barierową. To o wiele lepsze niż jakaś głupia ściana, ale z pewnością tęsknilibyśmy za chodnikiem. Najlepiej przywitać się lub pożegnać z każdym mijanym tak szybko, jak to możliwe, zanim zostaniemy obciążeni wątpliwymi opłatami roamingowymi. Ta kolekcja pomaga nam radzić sobie z własnymi błędami w komunikacji.
Jeffrey Hecker, autor Rumble Seat
Są tacy, którzy piszą o miejscu z perspektywy zachwytu i ekspansji zdobytej podczas podróży lub ucieczki - widoki i dźwięki obcego wpadają do ich wierszy jak jasne plamki lub jak gołębie hałaśliwie pędzące w powietrzu nad placem, na którym turyści są zajęci celowaniem w swoje aparaty fotograficzne. Noah Renn również pisze o miejscu, ale z punktu widzenia tubylca, urodzonego i wychowanego; kogoś, kto pochodzi z regionu wzdłuż wybrzeża, który według wielu przewidywań może stać się kolejną Atlantydą w obliczu narastającego kryzysu związanego ze zmianami klimatycznymi. „Urodziłem się nad rzeką”, deklaruje poeta; »(moje) dzieci też«. Wiersze zawarte w Sinking City nagrodzą czytelników swoją cichą mądrością i nieupiększoną kroniką znanych nam krajobrazów. Są tu tunele i mosty, stocznie, odgłosy pociągów węglowych unoszących się nad jeziorem Pretty w East Ocean View. Są tu ganki, na których matki huśtają swoje dzieci na kolanach; są tu ślepe uliczki i puste działki, gdzie deskorolkarze robią salta wzdłuż rzeki Elizabeth, a niepowtarzalny zapach twarogu wsiąka w twoje ubrania. Oto elementy, które budują niezachwianą wiarę tych, którzy nauczyli się „przez powódź i ogień”, że tak naprawdę, bez względu na to, gdzie jesteśmy, jedyne rzeczy, o które warto się ubiegać, to te, które pozostaną długo po tym, jak „pięść wrót powodziowych uderzy w gródź / (a) rzeka wciąż rozlewa swoją szybką miłość”.
Luisa A. Igloria, autorka książek The Buddha Wonders if She is Having a Mid-Life Crisis (Phoenicia Publishing, Montreal) i Ode to the Heart Smaller than a Pencil Eraser (2014 May Swenson Prize, Utah State University Press).