Tod

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Zawartość książki:

TOD to akronim imienia ogromnego, niesamowitego psa, który adoptował moją żonę jako swoją ludzką samicę. Imię Tod pochodzi od jego pozycji w jego poprzedniej rodzinie.

Stał się "Drugim Psem" po tym, jak oczarował ich życie i stał się ich drugim psim zwierzakiem. Po rozwodzie naszych sąsiadów Tod został z mężem i w konsekwencji został porzucony przez swoją byłą kochankę, która zabrała ze sobą ich pierwsze zwierzę. To wydarzenie złamało Todowi serce i pozostawiło po sobie ogromną pustkę.

Nazywam się Ad Gartenberg i stałem się najlepszym przyjacielem Toda po mojej żonie Janae i jego psiej dziewczynie Jazzie.

Wieczorem po tym, jak moja żona i ja zamknęliśmy nasz nowy dom, pojechaliśmy do niego, aby jeszcze raz go obejrzeć przed przyjazdem ekipy przeprowadzkowej następnego dnia. Było ciemno, gdy Tod złożył niezapowiedzianą wizytę i przeraził mnie nie do opisania.

Niemal sparaliżowany strachem, moja żona przyszła mi na ratunek i namówiła Toda, by pozwolił jej go pogłaskać. Kiedy to zrobiła, skomlał żałośnie i został zredukowany do stosu drżącego, śliniącego się czarnego futra. Tod to bestia w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu.

Mieszaniec rasy Bouvier de Flandres i tajemniczej odmiany, ogromne zwierzę mierzy około trzech i pół stopy i waży prawie dwieście funtów. Jego kły, z których połowa jest stale, częściowo wyeksponowana pod górną wargą, są tak długie jak moje palce. Jego warczenie jest przekonujące i może być równie przerażające, co warczenie lwa z MGM.

To opowieść o Tod, mojej żonie, naszym synu, naszych sąsiadach i mnie, a także o innych zwierzętach, które spotykamy po drodze. Wybryki tych zwierząt i nasze ludzkie reakcje mogą czasami wydawać się naciągane.

Pomimo fantazyjnej narracji to, co się wydarzyło, zmieniło nasze życie i sprawiło, że nasze miejsce stało się bardziej żywe i przyjazne. Większość z przedstawionych wydarzeń jest równoległa do prawdziwych incydentów z życia autora. Mimo, że autor swobodnie korzystał z przywileju licencji literackiej, czytelnik nigdy nie dowie się skąd, a on mógłby zaoferować przekonujące świadectwo każdemu, kto pomyślałby, że może to powiedzieć.