To tylko powolne jedzenie, dopóki nie spróbujesz go zjeść: Nieszczęścia podmiejskiego łowcy-zbieracza

Opinie czytelników

Książka otrzymuje mieszane recenzje od czytelników, z których wielu chwali humor autora i wciągający styl pisania, podczas gdy niektórzy wyrażają rozczarowanie skupieniem się na żerowaniu, a nie na bardziej tradycyjnych historiach łowieckich i wędkarskich. Rozdziały są długie i wypełnione interesującymi szczegółami, dzięki czemu jest to wciągająca lektura dla entuzjastów przyrody.

Humor i konwersacyjny styl autora są często podkreślane, co sprawia, że jest to zabawna lektura. Książka zawiera ciekawe przepisy kulinarne i fragmenty biografii. Czytelnicy doceniają rozwój postaci i związek z naturą. Ogólnie rzecz biorąc, jest to cenna inwestycja czasu dla osób zainteresowanych zbieractwem i doświadczeniami na świeżym powietrzu.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książka jest wolniejsza i mniej ryzykowna niż się spodziewali, zwłaszcza jeśli liczyli na bardziej tradycyjne historie myśliwskie. Pojawiają się również głosy krytyczne dotyczące długości książki i nacisku na zbieractwo, a nie polowanie i łowienie ryb. Kilku recenzentów zauważyło, że nie jest ona tak mocna jak poprzednie prace autora.

(na podstawie 92 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

It's Only Slow Food Until You Try to Eat It: Misadventures of a Suburban Hunter-Gatherer

Zawartość książki:

Pan Heavey zabiera nas z powrotem do radości i okazjonalnych pułapek skromnych produktów spożywczych wokół nas, a jego wnioski są prawdziwe. „Wall Street Journal”.

Wieloletni współpracownik „Field & Stream” Bill Heavey stał się najpopularniejszym głosem magazynu, pisząc dla sportowców z większym entuzjazmem niż umiejętnościami. W swojej pierwszej pełnowymiarowej książce Heavey opisuje swoje próby dzikiego odżywiania się, sprawdzając, ile własnego jedzenia może upolować, złowić, wyhodować i zebrać.

Heavey nie jest jednak typowym łowcą-zbieraczem. Mieszkając wewnątrz D.C. Beltway i będąc samotnym ojcem dwunastoletniej córki z awersją do naturalnego jedzenia, prawie całkowicie ignoruje ogrodnictwo i zbieractwo. Wściekły na wiewiórki niszczące jego pomidory, zostaje zmuszony do zamordowania gryzoni strzałą. Po drodze Heavey jest prowadzony przez wielu nieprawdopodobnych nauczycieli, od ekscentrycznej Pauli, która prowadzi biznes z przynętami pod stołem, po Michelle, atrakcyjną samotną matkę, która nieświadomie poświęca się jedzeniu lokalnie. Ku uciesze swoich czytelników i zażenowaniu swojej córki, cierpi z powodu utraty krwi, upokorzenia i uczy się, jak to ujął, że jadalnego nie należy mylić ze smacznym.

„.