Tinder Box: Katastrofa w teatrze Iroquois w 1903 roku

Opinie czytelników

Książka szczegółowo opisuje tragiczny pożar teatru Iroquois w 1903 roku, przedstawiając zarówno wyczerpujące badania, jak i indywidualne narracje ofiar. Podkreśla systemowe błędy w zakresie bezpieczeństwa pożarowego i nadzoru rządowego, które przyczyniły się do katastrofy, w której zginęło około 600 osób. Czytelnicy doceniają dokładność badań i ludzkie historie wplecione w historyczną narrację, podczas gdy niektórzy krytykują strukturę i postrzegane negatywne wnioski autora na temat współczesnego bezpieczeństwa w teatrze.

Dobrze zbadana z obszernymi szczegółami historycznymi, wciągającymi osobistymi historiami, informacjami na temat bezpieczeństwa przeciwpożarowego i historii teatru, wciągającą i tragiczną narracją, wnikliwą i ostrzegawczą opowieścią o błędach systemowych, dobrze napisaną jak na debiutującego autora.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książce brakuje struktury, może wydawać się nużąca z nadmiernym naciskiem na czynniki polityczne nad osobistymi relacjami, postrzeganymi zbyt negatywnymi wnioskami na temat współczesnego bezpieczeństwa w teatrze i odnotowano kilka nieścisłości faktograficznych.

(na podstawie 54 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Tinder Box: The Iroquois Theatre Disaster 1903

Zawartość książki:

Teatr Iroquois w Chicago, szczycący się wszystkimi nowoczesnymi udogodnieniami, reklamował się dumnie jako całkowicie ognioodporny, kiedy został otwarty w listopadzie 1903 roku. „Pan Bluebeard”, baśniowy musical sprowadzony z Drury Lane Theatre w Londynie, był produkcją otwierającą. A na czele trupy liczącej prawie 400 osób stał jeden z najpopularniejszych komików tamtych czasów, Eddie Foy.

Żaden z wielu towarzyskich i dziennikarzy, którzy tłumnie przybyli na pokazy, nie zdawał sobie sprawy, że miejscy inspektorzy budowlani i inni zostali przekupieni, aby potwierdzić, że teatr jest w dobrym stanie. W rzeczywistości budynek był pozbawiony systemu zraszaczy, a nawet podstawowego sprzętu przeciwpożarowego; nie było telefonu za kulisami, skrzynki alarmowej, znaków wyjścia, prawdziwej kurtyny azbestowej ani woźnych przeszkolonych w sytuacjach awaryjnych.

Miesiąc później, podczas świątecznego poranka, teatr był bezprawnie przepełniony tłumem głównie kobiet i dzieci. Podczas drugiego aktu zwarcie spowodowało eksplozję tylnego reflektora scenicznego, wywołując niewielki pożar, który w ciągu kilku minut rozprzestrzenił się po całym teatrze. Ludzie zaczęli panikować, chwytając się siebie nawzajem, aby się wydostać, ale nie mogli znaleźć wyjść, które były zasłonięte. Drzwi, zablokowane przed złodziejami bramek, zostały zaprojektowane tak, aby otwierały się do środka, a nie na zewnątrz, tworząc prawie niemożliwe wyjście.

Tragedia, w której zginęło ponad 600 osób, stała się ogromnym skandalem i pozostaje najgorszym pożarem teatru w historii kraju”.