Throes of Democracy: Era amerykańskiej wojny domowej, 1829-1877

Opinie czytelników

„Throes of Democracy” Waltera McDougalla to bardzo szczegółowa i wciągająca eksploracja historii Ameryki w latach 1829-1877. Jest chwalona za dogłębną analizę, żywy styl pisania i unikalny wgląd w ważne wydarzenia kulturowe i technologiczne w USA. Jednak niektórzy czytelnicy uważają, że organizacja jest nierówna, a książka czasami zbacza w niepowiązane styczne.

⬤ Obszerne i szczegółowe omówienie ważnych wydarzeń i postaci historycznych.
⬤ Wciągający styl pisania, który ożywia historię.
⬤ Unikalne spostrzeżenia, szczególnie dotyczące amerykańskiego charakteru i kultury.
⬤ Uwzględnienie różnych perspektyw na dobrze znane postacie, takie jak Andrew Jackson, Emerson i Thoreau. # Dobrze zbadane z wyczerpującymi notatkami końcowymi.
⬤ Odwołuje się zarówno do czytelników akademickich, jak i zwykłych.

⬤ Nieco nierówna organizacja i przepływ, z okazjonalnymi stycznymi.
⬤ Może być zbyt szczegółowa lub dziwaczna dla czytelników szukających prostej narracji.
⬤ Długie przypisy mogą odciągać uwagę od głównego tekstu dla niektórych czytelników.
⬤ Niezadowalające zakończenie, ponieważ nie obejmuje ono XX wieku zgodnie z pierwotnymi założeniami.
⬤ Przedstawione opinie mogą nie pokrywać się z poglądami wszystkich czytelników, prowadząc do potencjalnych nieporozumień.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Throes of Democracy: The American Civil War Era, 1829-1877

Zawartość książki:

Od szokującej premiery - pożaru, który strawił Dolny Manhattan w 1835 roku - po kulminacyjny rok stulecia 1876, kiedy Amerykanie zorganizowali skorumpowaną, remisową kampanię prezydencką (toczoną na Florydzie), Walter A.

McDougall Throes of Democracy przenosi sagę ciągłego samoodkrywania się narodu amerykańskiego przez pięć burzliwych dekad. Od inauguracji prezydenta Andrew Jacksona, przez epokę Manifest Destiny, wojnę secesyjną i rekonstrukcję, jest to epopeja, w której mormoński prorok Joseph Smith, showman P.

T. Barnum i cyrkowy klaun Dan Rice są tak samo ważni jak Herman Melville, Walt Whitman i Henry Ward Beecher - zuchwała, lekceważąca narracja, która bezczelnie ujawnia nasze narodowe zamiłowanie do udawania.